Το καύχημα του Σταυρού
Δυστυχώς στις μέρες μας ακόμα και στους Εκκλησιαζόμενους, βλέπουμε ότι ελάχιστοι φοράνε τον Σταυρό στον λαιμό τους.
Το σύμβολο της θυσίας και της σωτηρίας αντιμετωπίζεται ως κόσμημα που
θα το βάλουμε με το ανάλογο ρούχο και την ανάλογη διάθεση. Υποθέτω ότι
για τους περισσότερους, ιδιαίτερα ο βαπτιστικός σταυρός θα είναι σε
κανένα συρτάρι μέσα σε μια πολιτεία από αράχνες και σκόνη, ξεχασμένος.
Α
Αντίθετα, επιλέγουμε όχι απλά κοσμήματα ή σύμβολα αλλά κάτι χειρότερο
και φυσικά όχι αθώο: βάζουμε ματάκια , κερατάκια, μικρούς βούδες κλπ.
Επιλέγουμε να φοράμε πχ τον Θεό Γκανέσα (Θεός στην Ινδουιστική θρησκεία
με το κεφάλι ελέφαντα), ο Σταυρός είναι ντεμοντέ. Ακόμα και το σημείο
του σταυρού με το χέρι πολλά παιδιά δεν τον ξέρουν. Λογικό, αφού οι
γονείς μόλις μπαίνουν στην Εκκλησία κάνουν κάτι σαν μαντολίνο όταν
πλησιάσουν να ασπαστούν μια εικόνα και φυσικά λογικό είναι τα παιδιά να
ακολουθήσουν το ίδιο παράδειγμα. «Μ' όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια
γράμματα θα μάθεις» λέει ο σοφός λαός.
Θα πούνε κάποιοι «δεν έχουν σημασία αυτά πάτερ». Λυπάμαι αγαπητοί μου
αλλά όλα έχουν σημασία , όλα προσδιορίζουν πίσω τους μια προαίρεση ,
μια διάθεση , μια πίστη , μια αγάπη ή μια πληγή. Όπως έλεγε και ένας
γέροντας «Δεν πειράζει το ένα, δεν βαριέσαι το άλλο» και στο τέλος
μαζεύονται πολλά που κάνουν πνευματική ζημιά.
Ντρεπόμαστε να κάνουμε το σταυρό μας μην μας κοροϊδέψουν στο τρένο ή
στον δρόμο, ντρεπόμαστε να φορέσουμε τον σταυρό διότι δεν πάει με την
τάδε τσάντα ή το τάδε φόρεμα.......
