Αγωνίσου να κρατήσεις το νου σου κατά την ώρα της προσευχ Αν επιθυμείς να προσευχηθείς σωστά, μη λυπήσεις κανέναν άνθρωπο. Διαφορετικά προσεύχεσαι μάταια. Μη προσεύχεσαι να γίνουν τα θελήματά σου, γιατί οπωσδήποτε δε συμφωνούν με το θέλημα του Θεού. Καλύτερα να λες στην προσευχή σου:
"Ας γίνει το θέλημά Σου σε μένα". Και σε κάθε πράγμα, έτσι να ζητάς από Εκείνον να γίνει το θέλημά Του, γιατί ο Θεός θέλει το αγαθό και συμφέρον της ψυχής σου. Ενώ εσύ δε ζητάς πάντα το συμφέρον σου.
"Ας γίνει το θέλημά Σου σε μένα". Και σε κάθε πράγμα, έτσι να ζητάς από Εκείνον να γίνει το θέλημά Του, γιατί ο Θεός θέλει το αγαθό και συμφέρον της ψυχής σου. Ενώ εσύ δε ζητάς πάντα το συμφέρον σου.
Άγιος Νείλος ασκητής
Όταν προσεύχεσαι, φύλαγε δυνατά τη μνήμη σου να μη βάζει μπροστά σου τα δικά σου, αλλά να παρακινείς τον εαυτό σου να εννοεί και να αντιλαμβάνεται μπροστά σε ποιον βρίσκεται. Γιατί ο νους έχει στη φύση του να παρασύρεται πάρα πολύ από τη μνήμη κατά τη διάρκεια της προσευχής. Μη φανταστείς κανένα σχήμα για τον Θεό, όταν προσεύχεσαι ούτε να επιτρέπεις στο νου σου να μορφωθεί σύμφωνα με κάποια μορφή, αλλά πλησίασε με άϋλο τρόπο τον Άϋλο και θα καταλάβεις...
Άγιος Νείλος ο ασκητής
Ο...πραγματικά Χριστιανός
...Αυθεντικός είναι εκείνος που πέφτει και σηκώνεται. Που αμαρτάνει και μετανοεί. Που δεν παριστάνει, αλλά είναι. Είναι ελεύθερος και όταν είναι ανθρώπινος. Σφάλλει και διορθώνεται. Δεν είναι αλάθητος. Είναι αληθινός. Αυθεντικός δεν είναι αυτός που δεν κάνει λάθη, αλλά αυτός που τα αντιλαμβάνεται, τα ομολογεί και μετανοεί. Ο αυθεντικός άνθρωπος δεν είναι μόνο ανθρώπινος στον τρόπο του. Είναι και γνήσιος στην πίστη του...
(Απ' το βιβλίο "Άνθρωπος μεθόριος" του π. Νικολάου, μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής -εκδ. εν πλω)
Ποια είναι η λογική του Θεού
...Ο άνθρωπος ανακεφαλαιώνει το σύμπαν. Δεν είναι ο κάθε άνθρωπος ένα τμήμα του σύμπαντος ή της ανθρωπότητας, αλλά το σύμπαν και το όλον είναι τμήμα του καθενός. Αυτή είναι η λογική του Θεού Λόγου που ξεπερνά την δική μας λογική...
(Απόσπασμα από ομιλία του π. Βασιλείου Γοντικάκη, ηγουμένου Ι. Μ. Ιβήρων, με θέμα "Μετάνοια και ταπείνωση")
Εγώ πού ανήκω;
Σ' αυτή την παραβολή [σ.σ.: του σπορέα] ο Χριστός συγκρίνει τη γη αυτού του κόσμου με τη γη της ψυχής μας. Ο Χριστός δεν κάνει κριτική. Δεν μαλώνει κανέναν. Δεν κάνει παρατηρήσεις. Απλώς περιγράφει. Γιατί περιγράφει; Για να μας πει ότι "εγώ, ως Θεός Παντοδύναμος, σας ξέρω. Ξέρω πώς δουλεύει η ψυχή σας. Ξέρω όλες τις ψυχές, ξέρω αυτούς που έχουν πόθο, αυτούς που βαριούνται, αυτούς που τεμπελιάζουν, αυτούς που πνίγονται, αυτούς που καρποφορούν με υπομονή. Σας ξέρω όλους. Και σας επισημαίνω τι βλέπω. Τι παρατηρώ. Τα υπόλοιπα είναι δικά σας".
Δηλαδή, ποια είναι δικά μας Κύριε; Τι πρέπει να κάνουμε εμείς; Τι μας μένει εμάς να κάνουμε; Και λέει ο Χριστός: "Σας μένει, νομίζω, να νιώσετε ένα δέος μπροστά στο γεγονός αυτό που λέγεται σωτηρία. Μπροστά στο γεγονός αυτό που λέγεται πνευματική καρποφορία. Σας τα λέω όλα αυτά με τις παραβολές μου για να έχετε μια εγρήγορση και μόνοι σας να καθίσετε να σκεφθείτε και να πει ο καθένας: "Εγώ πού ανήκω; Η δική μου ψυχή πώς είναι άραγε; " Δηλαδή να φτάσεις πρώτα σε μια συνείδηση της κατάστασής σου. Να δεις τον πραγματικό σου εαυτό. Εσύ πώς είσαι; Ο μέσα σου κόσμος...Θέλεις; Σου αρέσουν αυτά τα πνευματικά; Διψά η ψυχή σου;
απόσπασμα από ομιλία του π. Ανδρέα Κονάνου
Νιώθεις σιγουριά κοντά στον Θεό;
....Γι' αυτό, στους ανθρώπους της εκκλησίας που δεν έχουν συνειδητοποιήσει την χαρά της μετάνοιας, την σχέση με τον Θεό, είναι γεμάτοι με πολλά απωθημένα, με πολύ καταπίεση και βγάζουν χίλιες δυο νευρώσεις και ψυχολογικά προβλήματα. Φταίει τι; Η θρησκευτική τους ζωή. Γιατί; Γιατί ο Χριστός δεν είναι θρησκευτική ζωή! Είναι προσωπική σχέση. Ποια είναι η προσωπική σχέση; Λέω στον Θεό: "Η ζωή μου είναι μαύρη! Είμαι χάλια όσο δε πάει! Ζω στο ψέμα και στην αμαρτία. Και τι ζητώ; Όχι να με κάνεις καλύτερο, αλλά θέλω να' ρθεις στη ζωή μου! Δε θέλω να μου χαρίσεις τον Παράδεισο. Σε θέλω εσένα! Από κει και πέρα, ό, τι θέλεις δώσε εσύ".
Τα πράγματα τότε είναι διαφορετικά. Οι λογισμοί που μας πιάνουν και οι αμφιβολίες και οι αντιδράσεις και οι απορίες ενώπιον του Θεού είναι γιατί νιώθουμε ανασφαλείς ενώπιον του Θεού. Γιατί φτιάξαμε μια ιδέα περί Θεού που δεν ανταποκρίνεται στον πραγματικό Θεό. Και δεν νιώθουμε άνετοι και ασφαλείς κοντά Του. Και συνήθως, οι λογισμοί βγαίνουν όταν δεν αφήνεσαι σε μία σχέση. Δεν νιώθεις σίγουρος. Ή θεωρείς ότι πρέπει να περάσουν απ' τα χέρια σου τα πράγματα, να ελέγχεις τη σχέση. Οι λογισμοί, οι αμφιβολίες είναι καρπός της διάθεσής μας να ελέγχουμε μια σχέση. Πότε ελέγχουμε μία σχέση; Όταν δεν είμαστε σίγουροι για την αγάπη του άλλου.
Όταν, λοιπόν, εγώ είμαι σίγουρος για την αγάπη του Θεού, δεν θέλω να Tον ελέγξω. Θέλω ν' αφεθώ. Δεν έχω λογισμούς τότε. Είμαι σίγουρος. Ξέρει ο Θεός. Ξέρεις ο Θεός. Το "ξέρει ο Θεός" έχει πραγματικότητα όταν είναι καρπός του ότι κάποτε έστω για λίγο ζήσαμε και βεβαιωθήκαμε και είχαμε εμπειρία της αγάπης του. Τότε, έχοντας αυτή τη μνήμη, λέμε με σιγουριά: "Ξέρει ο Θεός". Και αυτό είναι ελευθερωτικό.
απόσπασμα από ομιλία του π. Βαρνάβα Γιάγκου
Ο Χριστός δεν μαλώνει
...Να γονατίσεις μπροστά στον Χριστό και να πεις:
''Κύριέ μου, εγώ κρύβομαι από τους ανθρώπους. Αλλά θέλω εσύ να με δεις όπως είμαι! Αυτός που είμαι! Να μ' αγαπάς όπως είμαι. Να μη με μαλώσεις, γιατί δεν αντέχω να με μαλώνεις, γιατί απογοητεύομαι εύκολα αν με τσακίζεις...''. Και θα πει ο Χριστός:
''Πού είσαι παιδί μου; Σε περίμενα! Όχι! Εγώ καλάμι συντετριμμένο δεν θα το τσακίσω! Ούτε φλόγα που τρεμοσβήνει θα τη σβήσω, όχι!''
Όταν δει ο Χριστός ότι το κεράκι της ψυχής σου είναι σα να το φυσάνε οι άνεμοι, θα βάλει το χέρι Του μπροστά και τη φλόγα αυτή θα τη μεγαλώσει! Δεν θα σε τρομάξει! Δεν θα σε μαλώσει! Αλλά να γονατίσεις! Να ταπεινωθείς!
απόσπασμα από ομιλία του π. Ανδρέα Κονάνου
Αν θες η προσευχή σου να πιάσει...
Εκείνο με το οποίο πρέπει να αρχίσουμε -αν αληθινά επιθυμούμε να μάθουμε να προσευχόμαστε- είναι η βεβαιότητα ότι είμαστε αμαρτωλοί. Η βεβαιότητα ότι έχουμε ανάγκη σωτηρίας, ότι είμαστε αποκομμένοι απ' τον Θεό και ότι χωρίς Αυτόν δεν μπορούμε να ζήσουμε. Η βεβαιότητα ότι το μόνο που μπορούμε να προσφέρουμε στον Θεό είναι η αγωνιώδης επιθυμία να γίνουμε άξιοι να μας δεχτεί. Να μας δεχτεί "εν μετανοία", να μας δεχτεί με έλεος και αγάπη.
Έτσι, από την αρχή η προσευχή μας γίνεται το ταπεινό ανέβασμά μας προς τον Θεό...