του Στρατή Μαζίδη
Η ζωή γίνεται αρκετά περίεργη και σκληρή πολλές φορές για να μας
θυμίσει πιθανώς ότι τα πραγματικά διλήμματα με τα οποία οφείλουμε να
αναμετρηθούμε είναι τελείως διαφορετικά από αυτά που υποτίθεται πως
επικρατούν.
Κάνοντας τη συνηθισμένη χθεσινή πρωινή περίπολο στις ενημερωτικές
ιστοσελίδες το μάτι μου καρφώθηκε στον τίτλο μιας είδησης που έλεγε
“Εύβοια:Συγκλονίζει ο σπαραγμός του παιδιού, που βρήκε νεκρό τον πατέρα
του!”.
Τι φοβερό! Να ξυπνάς μέσα στη νύχτα και από ένστικτο να περνάς μια
βόλτα από το δωμάτιο των γονιών σου, απλά να τους δεις, να επιβεβαιώσεις
την παρουσία τους. Πόσες φόρες δεν το κάναμε κι εμείς και πόσες φορές
δεν αντιληφθήκαμε τα δικά μας παιδιά να πράττουν το ίδιο; Και τελικά να
καταλαβαίνεις πως κάτι δεν πάει καλά. Να λες “Μπαμπά; Μπαμπά;” αλλά ο
πατέρας σου να μην απαντά. Να τον ταρακουνάς και να μην ανταποκρίνεται. Ο
πατέρας σου να μη βρίσκεται πια στη ζωή. Να έχει πετάξει για άλλους
κόσμους και να μην έχει προλάβει ο ένας να χαιρετίσει και να αγκαλιάσει
τον άλλο.
Ο μπαμπάς που έτρεχε μαζί σου, σε πείραζε, κάνατε μαζί χαζομάρες, σε
προστάτευε, σε βοηθούσε, πλέον είναι νεκρός. Ο μπαμπάς σου, ο ήρωάς σου,
ο καλύτερός σου φίλος, έφυγε και σε άφησε πίσω μόνο σου. Και τώρα τι θα
κάνεις; Σε ποιον θα στηριχθείς;
Το μέγεθος του σοκ δεν είναι μετρήσιμο. Μόνο όσοι το έχουν ζήσει ή
έστω πέρασαν ξυστά από μια τέτοια εμπειρία μπορούν να το καταλάβουν.
Ο βιοπαλαιστής πατέρας δε θα δει το γιο του να μεγαλώνει και ο γιος
του δε θα τον έχει δίπλα του για να τον καμαρώνει και να του δίνει
δύναμη στα πρώτα ανεξάρτητα βήματά του.
Την ίδια στιγμή μια ακόμη τραγική ιστορία με θύμα ένα άλλο παιδί
ερχόταν να μου δώσει το δεύτερο χαστούκι. Ένα 7χρονο παιδάκι αφού
ξυλοκοπήθηκε άγρια από τους γονείς του, εκδιώχθηκε από το σπίτι του! Και
ω του θαύματος! Οι γονείς είναι ευηπόληπτα μέλη της σάπιας κοινωνίας
και μάλιστα δικαστικοί όπως διάβασα στο sigmalive. Ο Θεός να σε φυλάει
από τέτοιους δικαστές. Μα τι στην ευχή μπορεί να έκανε ένα 7χρονο παιδί
για να φάει τόσο ξύλο και μετά ο πατέρας του να το διώξει! Τι έκανε;
Έσπασε ένα πιάτο; Λέρωσε τον τοίχο; Τρύπησε το χαλί; Τι έκανε ώστε να
υποστεί αυτές τις συνέπειες που διέλυσαν την οικογένειά του;
Αυτές οι δύο δραματικές ιστορίες έχουν φυσικά μικρή σημασία. Σιγά
τώρα. Πέθανε ο πατέρας σου στον ύπνο ή σε πλάκωσαν στο ξύλο και σε
έδιωξαν από το σπίτι! Ας πρόσεχες! Με αυτά θα ασχολούμαστε τώρα; Τα
πραγματικά διλήμματα της ζωής, τα σοβαρά προβλήματα μας είναι η
ευρωζώνη, η δραχμή, οι μπαμπούλες, η ακυβερνησία, ο κος Σόιμπλε κτλ.
Ας σταματήσουμε όμως για λίγο το χρόνο κι ας βάλουμε τον εαυτό μας
στη θέση των παιδιών αυτών ή ας φανταστούμε πως ξυπνάμε μέσα στη νύχτα
και ο άνθρωπός μας ή το παιδί μας δεν αναπνέει.
Εγώ αυτό ορίζω ως καταστροφή στη ζωή και όχι κάτι άψυχα πατσαβουριασμένα βρώμικα παλιόχαρτα.
Ας αναλογιστούμε λοιπόν όλοι ότι υπάρχουν διλήμματα και
ψευδοδιλήμματα, υπάρχουν προβλήματα και ψευδοπροβλήματα. Οι αριθμοί και
τα μεγέθη -εύκολα ή δύσκολα- μπορούν να ξαναγίνουν, οι άνθρωποι ποτέ.
Ας μην χάσουμε και την ανθρωπιά μας. Είναι ότι μας απέμεινε. Αν
είμαστε καλά, αν είμαστε γεροί και έχουμε ο ένας τον άλλο, θα
ξαναφτιάξουμε και την πατρίδα μας. Δεν έχω καμία αμφιβολία.
+++
ΠΡΟΣΘΗΚΗ: λίγες ώρες αφού γράφονταν αυτές οι γραμμές, ένας καλός
φίλος αποφάσιζε να μην σηκωθεί το πρωί από το κρεββάτι του αφήνοντας κι
αυτός απροειδοποίητα πίσω του μια οικογένεια…
πηγή freepen.
πηγή freepen.