Την
έντονη ανησυχία του εκφράζει προς τον Υπουργό Παιδείας, Δια βίου
μάθησης και Θρησκευμάτων κ. Αρβανιτόπουλο, ο Σεβ. Μητροπολίτης Σπάρτης
κ. Ευστάθιος.
Διαβάστε ολόκληρη την επιστολή:
Αγαπητέ μου κ. Υπουργέ,
Τα
τελευταία χρόνια η ελληνική Πολιτεία με διάφορες πράξεις της η
παραλείψεις της φαίνεται να μην εκτιμά στον πρέποντα βαθμό την ύψιστη
αποστολή και την πολυσχιδή προσφορά στο Έθνος και στην κοινωνία της
Ορθόδοξης Θεολογικής παιδείας, στο πλαίσιο μιας εκσυγχρονιστικής
συμπόρευσης του σύγχρονου σχολείου με τις κυρίαρχες τεχνοκρατικές και
υλιστικές, ήτοι αθεϊστικές επιταγές.
Μάλιστα,
η μείωση των διδακτικών ωρών του μαθήματος των Θρησκευτικών στο «Νέο
Λύκειο» και οι μηδενικές, αντίθετα μ’ άλλους κλάδους, προσλήψεις
Θεολόγων καθηγητών κατά το τρέχον έτος, που έχουν ως συνέπεια θλιβερή σε
αρκετά σχολεία να μη διδάσκεται το μάθημα η να «διδάσκεται» από
εκπαιδευτικούς άλλων ειδικοτήτων, ερμηνεύονται και ως σταδιακή κατάργησή
του από τα Αναλυτικά Σχολικά Προγράμματα.
Έχει
επισημανθεί πλειστάκις ότι η αξία του μαθήματος των Θρησκευτικών δεν
αποτελεί έναν μεμονωμένο, ανεδαφικό και παρωχημένο ισχυρισμό, αλλά
γενικότερη πεποίθηση και ομολογία, που θεμελιώνεται σε πολλαπλά
τεκμήρια.
Καταρχήν,
το εν λόγω μάθημα προσφέρει στον ταλαιπωρημένο νέο τον κατελθόντα,
σαρκωθέντα και ενανθρωπήσαντα Υιό και Λόγο του Θεού, που είναι «η οδός
και η αλήθεια και η ζωή» (Ιω. 14,β).
Με τη συνεχή γνώση και εγκόλπωση της Αλήθειας ο άνθρωπος αποκτά την ακριβοθώρητη πραγματική ελευθερία.
Η
ελευθερία αυτή μεταφράζεται πρωτίστως σ’ αποδέσμευση από το κράτος των
εσωτερικών σωματικών και ψυχικών προσωπικών παθών και αδυναμιών, η οποία
επιτρέπει και τη χειραφέτηση από εξωτερικές δοκιμασίες και καταπιέσεις,
-που σήμερα πλεονάζουν.
Επιπλέον,
ένας τέτοιος άνθρωπος, ελεύθερος, φύσει και θέσει ανήσυχος, γνώστης της
αυθεντικής αλήθειας, του ορθού και του δικαίου μπορεί να νιώθει, αλλά
και να εμπνέει σιγουριά, ασφάλεια, ελπίδα, όραμα, αισιοδοξία.
Μέσα
στη σημερινή υλόφρονα κοινωνία της τεχνολογικής αποθέωσης, της βρώσης
και της πόσης, του άκρατου υποκειμενισμού, της καχυποψίας, της
αβεβαιότητας, του ψυχικού κενού ο πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος γνωρίζει
από που έρχεται, που καταφεύγει και που κατευθύνεται.
Η
φυσική του οξύνοια, διαφωτιζόμενη από τη γνώση της Αλήθειας και
διαποτιζόμενη από την αρετή της χριστιανικής αγάπης, δεν εκφυλίζεται σε
πονηρία, κακία, μοχθηρία και αδικία, παράγοντες πολλών δεινών και
αντικοινωνικών συμπεριφορών.
Αντίθετα,
η φυσική ευστροφία ανυψώνεται σ’ ευφορία, σε καρποφορία, σε κοινωνική
και εθνική προσφορά. Περαιτέρω, η εγγυημένη ασφάλεια και βεβαιότητα και η
παραγωγή κοινωνικού έργου χαρίζουν ψυχική πλήρωση, χαρά, ευτυχία,
ευφροσύνη, γαλήνη.
Ο Κύριος το λέγει σαφώς: «Ταύτα λελάληκα υμίν ίνα η χαρά η εμή εν υμίν η και η χαρά υμών πληρωθή»( Ιω. 15,11).
Γενικότερα,
όπως ομολογούν κορυφαίοι θεράποντες της επιστήμης και της διεθνούς
πολιτικής σκηνής, τα μηνύματα του Ευαγγελίου και της Ορθοδοξίας
συντελούν στην επικράτηση αξιών και αρχών για τις οποίες δείχνουν
ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι σημερινές προηγμένες κοινωνίες.
Σταχυολογούμε
και μνημονεύουμε την υπερνίκηση των φυλετικών διακρίσεων, την κοινωνική
δικαιοσύνη, την ελευθερία συνειδήσεως, την εξύψωση της γυναίκας, την
ειρήνη, το δημοκρατικό φρόνημα, την οικολογική ευαισθησία, την
αλληλεγγύη προσώπων και λαών κ. α.
Αυτές
οι αξίες, που εισήχθησαν και δια της διαδόσεως του χριστιανικού
πνεύματος, συμβάλλουν οπωσδήποτε και στην ενότητα των ευρωπαϊκών
πολιτειών και στην ορθή παγκοσμιότητα.
Τελικά,
η θρησκευτική σχολική παιδεία, εφόσον βέβαια έχει κατηχητικό και όχι
θρησκειολογικό περιεχόμενο και παρέχεται από ορθόδοξους Θεολόγους με
γνωστικά και πνευματικά προσόντα και χρηστό ήθος, συνεργεί στη
διαμόρφωση ισορροπημένων πολιτών και της Ελληνικής Πολιτείας και της
Ευρωπαϊκής Κοινοπολιτείας.
Τέτοιοι
πολίτες δε θα αναζητούν σε ψυχοφθόρα και σωματοκτόνα κέντρα επίπλαστους
παραδείσους και συγχρόνως θα είναι απαλλαγμένοι από επιθετικές
συμπεριφορές και αντικοινωνικές τάσεις.
Επομένως,
δεν είναι μόνο καθήκον, επιβεβλημένο και από το Σύνταγμα, αλλά και
συμφέρον της Πολιτείας να ενισχύει το μάθημα των Θρησκευτικών και να
σέβεται τον καθηγητή-δάσκαλο αυτού του μαθήματος, να τον υποστηρίζει, να
αναγνωρίζει τη σοβαρότητα της αποστολής του και να τον αντιμετωπίζει ως
ισότιμο με τους εκπαιδευτικούς των υπόλοιπων γνωστικών αντικειμένων.
Εκφράζοντας,
για τους παραπάνω λόγους, την προσδοκία ότι η Ελληνική Πολιτεία, παρά
τις ποικίλες συμπληγάδες, όχι μόνο δε θα υποβαθμίσει περισσότερο, αλλά
θα ενδιαφερθεί ουσιαστικά για τη θρησκευτική αγωγή των νέων μας, την
πεμπτουσία της διαπαιδαγώγησής τους, διατελώ,
Μετά τιμής και ευχών
+ Ο ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ