Σ. Σπανουδάκης: Πνευματικοί άνθρωποι έφτασαν να λέγονται αυτοί που ζουν χωρίς σκοπό.
«Πνευματικοί
άνθρωποι έφτασαν να λέγονται κυρίως αυτοί που δεν πιστεύουν στo πνεύμα,
στη ψυχή, στo Θεό τελικά. Πολέμιοι των πάντων, πλην του εαυτού τους,
και φίλοι μόνο των εκάστοτε φίλων τους. Πυροβολούν χωρίς στόχο και ζουν
χωρίς σκοπό. O μόνος που σήμερα θα δικαιούτο τoν τίτλο πνευματικός
άνθρωπος, θα ‘ταν αυτός που υποφέρει για κάποιον άλλον.»
«Όπως όλοι οι Έλληνες, πλην ελαχίστων, αγαπάω την ιστορία μας, τα πάθη,
τις νίκες, ακόμα και τις ήττες μας. Τις μεγάλες, αλλά και τις φτηνές
στιγμές μας. Όλα αυτά και πολλά άλλα, «υπόγεια» ποτίζουν εμένα και τη
μουσική μου. Από την άλλη πλευρά, δεν είναι δυνατόν να γεννηθείς χωρίς
γονείς. Έτσι βλέπω το παρελθόν μας. Και γι΄ αυτό, το σέβομαι και τ΄
αγαπάω. Υπάρχουν βέβαια και μωρο-νεοέλληνες που βλέπουν την ιστορία όπως
προστάζουν τα πεπαλαιωμένα, και συνήθως ιδιοτελή, πιστεύω τους.»
Εκαστος εφ ώ ετάχθη.
- Αυτόν τον καιρό, στην ζωή και την χώρα την
οποία ζούμε, με τούς πολιτικούς και δημοσιογράφους να έχουν κατεβάσει το
επίπεδο τους, σε φτηνή αενάως επανάλαμβανόμενη επιθεώρηση, με μέτρια
κείμενα καί ατάλαντους ηθοποιούς, ένα μόνον αισθάνομαι ότι πρέπει να
κάνω. Την καλύτερη μουσική, που έκανα ποτέ. Γι' αυτο, σκάβω αδυσώπητα
μέσα μου, για να βγεί, ο επιθυμητός και ευλογημένος, καρπός.
Μουσικη λοιπον, αλλά και λόγια που θα κάνουν τον Έλληνα, υπερήφανο.
Όχι μόνον για όσα ήταν, αλλά και για όσα είναι και θα γίνουν.
Πρώτα ο Θεός θα παρουσιάσω την δουλειά μου αυτή, τον Σεπτέμβριο στο Ηρώδειο.
(Όπως ξερετε, η δεν ξέρετε ο Σεπτεμβριος φυλάσεται, για τα μη αγαπημένα
της ελληνικής μουσικής τέκνα. Το Φεστιβάλ Αθηνών και οί υπάλληλοί του,
κρατούν τίς καλές ημερομηνίες για τίς παρέες και τα καλά κατ' αυτούς
παιδιά γενικώτερα.
Εγώ, δεν ανήκω σε αυτούς και χρόνια τώρα
αναγκάζομαι να πληρώνω υπέρογκα ποσά για ενοίκια, ασφάλειες, μουσικούς
τεχνικούς κλπ,κλπ. Για όσους διερωτώνται, το ίδιο συνέβαινε στην
περίπτωση μου, και επι κυβερνήσεων Καραμανλή.
Αυτά για να ξέρετε και λίγα περι "διαχείρισης πολιτισμου" καί πως παίζεται το στημένο αυτο παιχνίδι, ανελλιπως χρόνια τώρα.)
- Είμαι λοιπόν κλεισμένος στο στούντιο μου στην Παιανία, με την σωτήρια
και απαραίτητη παρέα της Ντόρης. Η Ντόρη είναι δίπλα μου σέ όλα, απο το
1971.
Γενικά αυτό το κλείσιμο, δεν μ' αρέσει, με ζορίζει, με πνίγει. Αλλά πια ξέρω.
Αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Και έχω και την μουσική, για να το αποδείξω.
Είναι λοιπόν αυτή η μουσικη ένας ύμνος, σε δύο αγαπημένα πρόσωπα. Γυναικεία.
Την Μαρία Την Παρθένο και την Ελλάδα, την μητέρα κι' αδελφή.
Καί προσπαθώ να αγγίξω με τούς ήχους μου, όσα ώς τώρα νομίζω ότι δεν
κατάφερα ν' αγγίξω. Την Παναγία, τήν χώρα Της, το Περιβόλι Της, την
αγαπημένη Της Πολη, τούς ανθρώπους της, που ακόμα προσεύχονται και
ελπίζουν!
- Κάτι περιμένω, κάτι όλοι περιμένουμε. Απο εκεί
θάρθει. Τα μάτια ψηλά λοιπόν, η κλειστά, για να δούμε όσα
θαύματα μάς περιμενουν, από Την Δέσποινα γιά την Ελλάδα μας
Ραντεβού πρώτα ο Θεός, τον Σεπτέμβριο στό Ηρώδειο!
