“Πάντοτε
να θυμάσαι με αγάπη το Θεό σου και την αγάπη Του για μας. Όλα όσα
βλέπεις στον ουρανό και στη γή, στον τόποτης κατοικίας σου, σε ξυπνούν,
για να θυμάσια τον Κύριο σου και την αγάπη Του, που μέσα της κλείνει κι εμάς.
Κάθε πλάσμα του Θεού φανερώνει την αγάπη Του σ΄εμάς. Βλέποντας λοιπόν και απολαμβάνοντας τα δημιουργήματά Του, λέγε μέσα σου:
Αυτό είναι έργο των χειρών του Θεού μου και έχει δημιουργηθεί για χάρη μου.
Αυτοί οι φωστήρες του ουρανού, ο ήλιος, το φεγγάρι και τ΄άλλα αστέρια είναι δημιουργήματα του Κυρίου μου, για να φωτίζουν όλη την οικουμένη κι εμένα.
Αυτή η γη που πάνω της ζω, που δίνει τους καρπούς της σ΄εμένα και στα ζώα μου, αυτή, μαζί με ό,τι έχει, είναι του Κυρίου μου δημιούργημα.
Αυτό το νεράκι που ποτίζει εμένα και τα ζώα μου, είναι του Κυρίου μου αγαθό.
Αυτά τα ζώα που μου δουλεύουν, είναι δημιουργήματα του Κυρίου μου και τα έθεσε στην υπηρεσία μου.
Αυτή η τροφή που τρώγω, είναι αγαθό του Θεού και μου τη δίνει για ενίσχυση και παρηγορία των αδυναμιών του σώματός μου.
Αυτό το ρούχο που φοράω, μου το έδωσε ο Κύριος και Θεός μου για να καλύψω το γυμνό μου σώμα.
Αυτή η μορφή του Χριστού είναι η μορφή του Σωτήρα μου, που κατέβηκε στον πάμφτωχο κόσμο για χάρη μου, για να σώσει εμένα που
ήμουν “απολωλώς”. Υπέφερε και πέθανε για μένα, κι έτσι με εξαγόρασε από
την αμαρτία, το διάβολο, το θάνατο, τον άδη. Προσκυνώ την ανέκφραστη
φιλανθρωπία Του!
Αυτή
η μορφή της Θεοτόκου είναι η μορφή της Υπεραγίας Κόρης, που γέννησε
“ασπόρως” τον Κύριό μου και Θεό Ιησού Χριστό. “Ευλογημένη σύ εν
γυναιξί”, η μητέρα, που γέννησες “εν σαρκί” το Θεό, “και ευλογημένος ο
καρπός της κοιλίας σου”! (Λουκ. 1, 42) “Μακαρία η κοιλία η βαστάσασα”
τον Κύριο και Θεό μου “και μαστοί ούς εθήλασε”! (Λουκ. 11, 27).
Αυτή
η μορφή του Προδρόμου είναι η μορφή του μεγάλου εκείνου προφήτη, που
έστειλε ο Θεός “πρό προσώπου” του Κυρίου μου Ιησού Χριστού. Αυτός
ανήγγειλε στους ανθρώπους την έλευσή Του, λέγοντας “Ίδε ο αμνός του Θεού
ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου” (Ιω. 1, 29), και τέλος αξιώθηκε να Τον
βαπτίσει στα νερά του Ιορδάνη.
Αυτή η μορφή του Αποστόλου είναι η μορφή του μαθητή του Κυρίου μου, που συναναστράφηκε μαζί Του, Τον άκουσε να διδάσκει, Τον
είδε να θαυματουργεί και αργότερα να βασανίζεται για τη σωτηρία του
κόσμου, ν΄ανασταίνεται από τον τάφο και ν΄ανεβαίνει στον ουρανό.
Αυτή
η μορφή του μάρτυρα είναι η μορφή του ήρωα εκείνου, που αντιστάθηκε
“μέχρις αίματος” για την τιμή του Χριστού μου, και πού για τ΄όνομά Του
δεν λυπήθηκε ούτε την ίδια του τη ζωή. Κι έτσι, με τη σπονδή του αίματός
του, στερέωσε την ιερότατη και μόνη αληθινή πίστη μας.
Αυτός ο ιερός λόγος που ακούω, η Αγία Γραφή, είναι ο λόγος του Θεού, είναι λόγια από το στόμα Του. Τα χείλη του Κυρίου μου
τα είπαν. Και τώρα, μέσα απ΄αυτά, ο Θεός μου λέει: “Αγαθός ο νόμος του
στόματός μου υπέρ χιλιάδας χρυσίου και αργυρίου” (Ψαλμ. 118, 72).
- Κύριε, δώσ΄μου αυτιά, για ν΄ακούω τον άγιο λόγο Σου!
Αυτός
ο άγιος οίκος, η εκκλησία, όπου βρίσκομαι, είναι ναός του Θεού, μέσα
στον οποίο προσφέρεται ομαδική λατρεία και δοξολογία προς τον Κύριό μου
υπέρ των πιστών αδελφών μου.
Αυτές
οι ψαλμωδίες, οι υμνωδίες και οι κοινές προσευχές είναι οι ήχοι με τους
οποίους, ύμνοι, ευχαριστίες, αίνοι και δοξολογίες αναπέμπονται στο άγιο
όνομα του Θεού μου.
Αυτός ο αγιασμένος άνθρωπος, ο επίσκοπος ή ο ιερέας, είναι ο πλησιέστερος υπηρέτης του Θεού μου, που του στέλνει προσευχές για μένα τον αμαρτωλό και για όλο τον κόσμο.
Αυτός
ο άνθρωπος που κηρύσσει το Θείο λόγο, είναι ο απεσταλμένος του Θεού μου
και φανερώνει σ΄εμένα και στους άλλους ανθρώπους το δρόμο της σωτηρίας.
Αυτός δίπλα μου - ο κάθε άνθρωπος - είναι ο αδελφός μου. Είναι το πιο αγαπημένο δημιούργημα του Κυρίου μου, που πλάστηκε -όπως κι εγώ- “κατ΄ εικόνα
και καθ΄ομοίωσιν” Θεού. Έπεσε, αμάρτησε, αλλά εξαγοράστηκε -όπως κι
εγώ- με το αίμα του Υιού του Θεού, του Σωτήρα μου, και καλέστηκε με το
Θείο λόγο στην αιώνια ζωή. Πρέπει να τον αγαπάω, αφού είναι το αγαπημένο
δημιούργημα του Θεού μου. Να τον αγαπάω σαν τον ίδιο τον εαυτό μου. Να
μην του κάνω αυτό που δεν θα ήθελα να γίνει στον εαυτό μου, αλλά εκείνο
που θα ήθελα, γιατί και ο Θεός μου έτσι με πρόσταξε.
Τέλος,
αδελφέ μου, κάθε γεγονός και κάθε πράγμα μπορεί και πρέπει να ξυπνάει
μέσα σου την ανάμνηση και την αγάπη προςτον Κύριό σου, δείχνοντάς σου
συγχρόνως και τη δική Του αγάπη για σένα. Γιατί ακόμα κι αυτή η τιμωρία ή
η δοκιμασία, που συχνά μας στέλνει, προέρχεται από την αγάπη Του για
μας, καθώς το τονίζει και η Γραφή: “Όν αγαπά Κύριος παιδεύει” (Παροιμ.
3, 12).
Μνημόνευε λοιπόν παντού, σε κάθε περίσταση και σε κάθε πράγμα, το όνομα του Κυρίου και Θεού σου. Πρόσεχε να μην ξεχνάς τον
ευεργέτη σου, όταν απολαμβάνεις τις ευεργεσίες Του, για να μην Του
φανείς αχάριστος, γιατί η λησμοσύνη προς τον ευεργέτη είναι φανερό
σημείο αχαριστίας.
Και
μην ξεχνάς πως η μεγαλύτερη, η ύψιστη ευεργεσία Του σ΄εμάς είναι ότι ο
Χριστός, ο μονογενής Υιός Του, από άκρα συγκατάβαση ήρθε στη γη, και με
το τίμιο αίμα Του και τά παθήματά Του μας εξαγόρασε από το διάβολο, τον
άδη και το θάνατο.
Έτσι, με το ακατάλυτο έργο Του, ανοίχθηκε για το ανθρώπινο γένος η πηγή του θείου ελέους.
Πρέπει λοιπόν κι εμείς πάντοτε ν΄ατενίζουμε με πίστη σ΄ αυτό το μεγάλο και ακατάληπτο στο νου έργο του Θεού και να το
θυμόμαστε διαρκώς. Και το Θεό, που αγάπησε τόσο πολύ εμάς, τους
ανάξιους, να Τον ευγνωμονούμε από τα βάθη της καρδιάς μας, να
προσκυνούμε, να υμνούμε, να ευχαριστούμε και να δοξάζουμε το άγιο όνομά
Του με την καρδιά και τα χείλη: “Ευλογητός Κύριος ο
Θεός του Ισραήλ, ότι επεσκέψατο και εποίησε λύτρωσιν τω λαώ αυτού, και
ήγειρε κέρας σωτηρίας ημίν εν τω οίκω Δαβίδ του παιδός αυτού” (Λουκ. 1,
68-69).
Από το βιβλίο “ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ”, Αγίου Τύχωνος του Ζαντόνσκ