Ὁ κὺρ-Φώτης ὁ Κόντογλου
ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς γνησιότερους ἐκφραστὲς τῆς ἑλληνορδοδόξου παραδόσεώς μας,
τὴν ὁποία εἶχε ὡς κύριο δέμα στὸ συγγραφικὸ καὶ καλλιτεχνικό του ἔργο,
ἀγωνίστηκε ὅσο λίγοι γιὰ τὴν προάσπιση καὶ τὴν ἀναβίωσή της στηλιτεύοντας τὴν
ξενομανία καὶ τὸν μιμητισμό, ἄλλα κυρίως τήρησε πιστὰ τὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἀξίες
της στὸν προσωπικό του βίο μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς του. Ἔγραφε, λοιπόν, μὲ
διορατικότητα, ἐδῶ καὶ μισὸ αἰώνα περίπου, προφητεύοντας σχεδὸν τὴν σύγχρονη
τραγική μας διολίσθηση καὶ κρίση:
«Ἡ ψευτιὰ καὶ ὁ
πνευματικὸς ἐκφυλισμὸς ἁπλώνει μέρα μὲ τὴν ἡμέρα ἀπάνω στοὺς Ἕλληνες καὶ τοὺς
παραμορφώνει. Ἕναν λαὸ ποῦ ξεχωρίζει ἀνάμεσα σ’ ὅλα τὰ ἔθνη καὶ ποῦ εἶναι
γεμάτος πνευματικὴ ὑγεία, πᾶμε νὰ τὸν κάνουμε ἐμεῖς, οἱ λογὴς-λογὴς
καλαμαράδες, κι οἱ ἄλλοι γραμματιζούμενοι, σαχλόν, χωρὶς πνευματικὸ νεῦρο,
χωρὶς πνευματικὴ ἀνδροπρέπεια, χωρὶς χαρακτήρα».
Εἶναι ἡ σύγχρονη λαίλαπα
τῆς ὑποτέλειας, τῆς ξενομανίας, τοῦ ραγιαδισμοῦ καὶ τοῦ γραικυλισμοῦ ποῦ
βιώνουμε στὶς μέρες μας. Τὸ σύνδρομο, τοῦ δῆθεν ἐκσυγχρονισμοῦ καὶ τῆς
ψευτοδιανόησης, ποῦ ἔχει ἀλλοτριώσει τὴν λεγόμενη «πνευματικὴ ἡγεσία» τοῦ τόπου
μας καὶ τὴν ὁδηγεῖ στὴν ἄρνηση τοῦ ἱστορικοῦ μας παρελθόντος, στὴν ἀπώλεια τῆς....
ἱστορικῆς μας μνήμης καὶ τῆς ἐθνικῆς μας αὐτοσυνειδησίας, στὴν ἀπαξίωση τῶν
ἀρχῶν καὶ τῶν ἰδανικῶν της παραδόσεώς μας καὶ τῆς φυλῆς μας.
Ἡ ζωὴ τοῦ Ἕλληνα ἔχει
ζυμωθεῖ μὲ τὴν πατρογονικὴ πίστη του, τὴν ἁγία Ὀρθοδοξία, τὴν «περιβεβλημένη ὡς
πορφύραν καὶ βύσσον» τὰ αἵματα τῶν μαρτύρων προγόνων του. Ἔχει ζυμωθεῖ μὲ τὴν
ἀγάπη γιὰ τὴν πατρίδα του, τὸ πάθος καὶ τὸν πόθο του γιὰ τὴν ἐλευθερία, τὴν θυσία
καὶ τὴν αὐταπάρνηση γιὰ τὴν κατάκτηση καὶ τὴν προάσπισή της.
Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος
πού ὅλοι οἱ δαίμονες τῆς κολάσεως ξεχύθηκαν νὰ ξεριζώσουν ἀπὸ τὴν ψυχὴ τοῦ
Ἕλληνα τὴν ὀρθόδοξη πίστη του καὶ τὴν ἐθνική του συνείδηση. Πόλεμος κατὰ τῆς
Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Κλήρου, εἰρωνεία τῆς εὐσέβειας, ὑποβάθμιση τῆς ἑλληνικῆς
γλώσσας, ἐξάρθρωση τῆς ἑλληνορθόδοξης παιδείας, περιθωριοποίηση καὶ ἀλλοίωση
τῆς πνευματικῆς κουλτούρας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας καὶ κάδε ἄλλο ἀντίθεο καὶ
ἀντεθνικὸ σχέδιο μπῆκε σ’ ἐφαρμογή.
Εἶναι γνωστές, ἄλλωστε,
ἀπὸ πολὺ παλιὰ οἱ πρακτικὲς καὶ οἱ μέθοδοι αὐτῶν ποῦ κινοῦν τὰ νήματα τῆς
ἱστορίας τοῦ πλανήτη καὶ παράγουν ἰδεολογία καὶ νοθευμένο τρόπο ζωῆς, τῶν
διαφόρων, δηλαδή, κλειστῶν ὁμάδων προωθήσεως καὶ ἐλέγχου τῆς ἐξουσίας μὲ
πρωτοπόρους τὸν διεθνῆ Σιωνισμό, τὴν μασσωνία, τὰ οἰκονομικὰ λόμπυ τῶν
πολυεθνικῶν, τὶς λέσχες ἐπιλεγμένων ἀτόμων, ὅπως ἡ Μπίλντεμπεργκ, ποῦ
κατασκευάζουν ἡγέτες μαριονέτες, πειθήνια ἐκτελεστικὰ ὄργανα δικά τους, πρὶν
ἀκόμη οἱ λαοὶ τοὺς ἐπιλέξουν καὶ τοὺς ψηφίσουν. Προεπιλέγουν καὶ
προκατασκευάζουν, ἔτσι, τὸ πολιτικό, κοινωνικό, οἰκονομικὸ σύστημα, τὸ σύγχρονο
παγκόσμιο κατεστημένο ποῦ ἐπιβάλλουν στὸν κόσμο. Μέσω αὐτῶν τῶν ἐκλεκτῶν καὶ
δοτὼν ἡγετῶν κυβερνᾶ τὸν κόσμο μία πανίσχυρη πολιτική, οἰκονομική, κοινωνικὴ
καὶ θρησκευτικὴ ὀλιγαρχία.
Σὲ οἰκονομικὸ ἐπίπεδο,
πολυεθνικὲς ἑταιρεῖες, οἰκονομικοὶ κολοσσοί, ἑταιρεῖες κατασκευῆς ὁπλικῶν
συστημάτων, πανίσχυρα οἰκονομικὰ συμφέροντα καὶ νεόκοποι κροῖσοι ἔχουν ἤδη
ἀναλάβει καὶ διεκπεραιώνουν τὴν οἰκονομικὴ παγκοσμιοποίηση μέσω τῆς οἰκονομικῆς
ἐκμετάλλευσης καὶ ἐξαθλίωσης τῶν ἀσθενέστερων ἀπὸ τοὺς οἰκονομικὰ ἰσχυρούς.
Χαρακτηριστικὸ καὶ ἀντιπροσωπευτικὸ παράδειγμα ἡ οἰκονομικὴ ἀνέχεια στὴν ὁποία
ἔχουν ὁδηγήσει τὴν χώρα μας, μὲ μία Ἑλλάδα ὑπὸ κατάρρευση, μὲ μία κυβέρνηση ὑπὸ
ξένη κηδεμονία καὶ ὑπουργοὺς ὑπὸ ἐπίβλεψη.
Ὁ σκοπὸς τοὺς εἶναι
ὁρατὸς καὶ προδιαγεγραμμένος: πρόκειται γιὰ τὴν σαφῆ καὶ ὀργανωμένη ἐπιδίωξη
ὄχι γιὰ τὴν ἁπλὴ ἔνταξη, ἄλλα γιὰ τὴν ὁλοκληρωτικὴ ὑποδούλωση τῆς πατρίδος μας
καὶ τοῦ λαοῦ μας στοὺς σχεδιασμοὺς τῆς παγκοσμιοποίησης, τῆς Νέας Τάξης
Πραγμάτων καὶ τῆς Νέας ἐποχῆς, γιὰ τὴν ἔνταξη καὶ τὴν δέσμευσή μας στὴν
γιγαντιαία αὐτὴ πολιτιστική, θρησκευτική, οἰκονομική, ἐθνικὴ καὶ οἰκονομικὴ
χοάνη ποῦ ὁμογενοποιεῖ, νωθεύει, μεταλλάσσει, παραλύει, ἀποδυναμώνει καὶ ἀποσυνθέτει
θεσμούς, πιστεύματα, παραδόσεις, πολιτισμούς, ἤθη, ἀρχές, ἀξίες, ἐθνότητες,
λαοὺς καὶ πατρίδες.
Γιὰ τὴν βίαιη καὶ ἄμεση
ὑπαγωγή μας στὸν ἠλεκτρονικὸ ὁλοκληρωτισμὸ ποῦ παρακολουθεῖ, χαρακτηρίζει,
στιγματίζει καὶ ἐνοχοποιεῖ ὅ,τι καὶ ὅσους ἐπιθυμεῖ, ὅ,τι καὶ ὅσους ἀντιδροῦν
καὶ ἀντιτάσσονται στὶς ἐπιταγές του. γιὰ τὸν βίαιο καὶ ἄμεσο ἐγκλεισμό μας στὴν
νέα παγκόσμια ἠλεκτρονικὴ φυλακή.
Μὲ αἰχμὴ τοῦ δόρατος τὶς
ἠλεκτρονικὲς κάρτες καὶ κυρίως τὴν κάρτα τοῦ πολίτη, πού συνιστᾶ ὀξύτατη ἀπειλῆ
γιὰ τὶς ἀτομικές μας ἐλευθερίες καὶ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα μᾶς ὁδηγοῦν ὡς
ἀγέλη στὸ μεγάλο παγκόσμιο ἠλεκτρονικὸ μαντρί.
Ἂς ξέρουν, ὅμως. οἱ
ἀρχιτέκτονες τῆς Νέας Τάξης πραγμάτων, πού κρίνουν μόνο μὲ τὸ μυαλὸ καὶ τὰ
νούμερα, ὅτι «ἡ τύχη μᾶς ἔχει πάντοτε ὀλίγους. Ὅτι ἀρχὴ καὶ τέλος, παλαιόθεν
καὶ ὡς τώρα, ὅλα τὰ θεριὰ πολεμοῦν νὰ μᾶς φᾶνε καὶ δὲ μποροῦνε. Τρῶνε ἀπό μας
καὶ μένει καὶ μαγιά». (Μακρυγιάννης).
«Μακάριος» λοιπὸν «ὁ λαὸς
ὁ γινώσκων ἀλαλαγμόν», ὅπως λέγει ο Ψαλμὸς (Ψάλμ. Πῆ' (πδ'), 16). Χαρὰ δηλαδὴ
στὸ λαὸ πού ξέρει νὰ γιορτάζει τὰ μεγάλα γεγονότα τῆς Ἱστορίας του. Νὰ μεθᾶ ἡ
ψυχή του ἀπὸ ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια. Νὰ κάνει ἄσμα καὶ παιάνα τοὺς ἡρωισμοὺς καὶ
τὶς θυσίες τῆς ψυχῆς του. Νὰ διδάσκει τὴν ἀνδρεία καὶ τὴ φιλοπατρία τῶν
προγόνων του καὶ νὰ φρονηματίζει τὶς γενεὲς ποῦ ἔρχονται. Νὰ ἐμπνέεται καὶ νὰ
ἀναζωογονεῖται ἀπὸ τὶς παραδόσεις καὶ τὶς παρακαταθῆκες τους. Νὰ τιμᾶ καὶ νὰ
διατηρεῖ τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμά τους. Ὁ λαὸς αὐτὸς δὲν χάνεται ἀπὸ τὸ πρόσωπο τῆς
γής. Διότι ἔχει προορισμὸ στὴ ζωὴ καὶ ἔχει νὰ ἐπιτελέσει ἔργο στὴν Ἱστορία.
Καὶ εἶναι παρήγορο τὸ
γεγονὸς ὅτι ἀκόμη καὶ μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴν τραγικὴ κατάσταση τῶν ἥμερών μας, μέσα
ἀπὸ τὰ σκοτεινὰ σύννεφα τοῦ ἐφησυχασμοῦ, τῆς εὐμάρειας, τῆς εὐδαιμονίας, τῆς
ἄνεσης, τῆς εὐζωίας καὶ τῆς αὐτάρκειας• μέσα ἀπὸ τὰ σκοτεινὰ σύννεφα τῆς
λησμοσύνης, τῆς ἄρνησης καὶ τῆς ἀπαξίας, θερμαίνει ἀκόμη καὶ φωτοδοτεῖ ἡ
ἡλιαχτίδα τῆς ἐλπίδας καὶ τῆς ἐπιστροφῆς.
Τὸ σύνθημα μᾶς τὸ δίνει
καὶ πάλι ὁ κὺρ-Φώτης ὁ Κόντογλου:
«Ὅσοι ἀπομείναμε πιστοὶ
στὴν παράδοση, ὅσοι δὲν ἀρνηθήκαμε τὸ γάλα ποῦ βυζάξαμε, ἀγωνιζόμαστε, ἄλλος
ἐδῶ, ἄλλος ἐκεῖ, καταπάνω στὴν ψευτιά. Καταπάνω σ' αὐτοὺς πού θέλουνε τὴν
Ἑλλάδα ἕνα κουφάρι χωρὶς ψυχή, ἕνα λουλούδι χωρὶς μυρουδιά».
…Ἂς κάνουμε τὰ σπίτια μᾶς
κρυφὰ καὶ νέα σχολειὰ κι ἂς γαλουχήσουμε τὰ παιδιά μας μὲ τὶς παραδόσεις τοῦ
γένους μᾶς ὑποκαθιστώντας ἐμεῖς τὴν πλημμελῆ σχολικὴ ἐκπαίδευση ποῦ τοὺς
παρέχεται. Νὰ προβάλουμε στὰ παιδιά μας τὰ πρότυπα τῶν αγίων καὶ τῶν ἡρώων μας,
νὰ τοὺς ἐμπνεύσουμε τὴν φιλοπατρία, νὰ τοὺς διδάξουμε σωστὰ τὴν γλώσσα μας καὶ
τὴν ἱστορία μας.
Νὰ τοὺς διδάξουμε τὸ
ἀληθινὸ νόημα καὶ τὸν σκοπὸ τῆς ζωῆς μας, ποῦ εἶναι ὁ οὐρανός, ἡ πραγματικὴ
δηλαδὴ καὶ μόνιμη πατρίδα μας. Σὲ αὐτὴ τὴν πρόσκαιρη ζωὴ εἴμαστε, ἄλλωστε,
ὀδίτες καὶ ὄχι κάτοικοι καὶ ἔνοικοι τῆς γής. Γι’ αὐτὸ καὶ θὰ πρέπει νὰ πορευόμαστε
ἐδῶ μὲ τὴν προοπτική της αἰωνιότητος…
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ὁμιλία, ΠΑΡΑΔΟΣΗ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ. Δρόμοι ποῦ χαράξαμε… Γιὰ νὰ ἀκολουθοῦμε
Ἀρχιμ. Ἀθανασίου
Ἀναστασίου
Προηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς
Μεγάλου Μετεώρου Ἁγίων Μετεώρων
Ὁμιλία στὸ
Πανκαλαμπακιώτικο Χοροστάσι (10-7-2011)