20 Ιουλίου 1974.
Τότε και τώρα. Ήταν ένα ηλιόλουστο ιουλιάτικο πρωινό πνιγμένο στην
ευωδιά των γιασεμιών. Κι ύστερα η δωρική είδηση. Οι βουτιές στη μεγάλη
κι ευρύχωρη θάλασσα. Η παιδιάστικη "ηρωική" προσμονή. Κι ύστερα η επική
επιστροφή. Ο βρόντος των εξατμίσεων! Η στολή με τα χρυσά παράσημα. Κι
ύστερα το χλιαρό θλιμμένο απομεσήμερο. Τα "δελτία ειδήσεων". Η κόμμωση
της Κλεοπάτρας. Το αγνάντεμα στο αινιγματικό πέλαγος και ο απατηλός
νόστος της "Σαπφούς".! Κι ύστερα της αυλής το γέμισμα, μες στης
συσκοτισμένης αστροφεγγιάς την αβεβαιότητα. Κι ύστερα, κι ύστερα, κι
ύστερα...!
Έτσι
έζησα πολυαγαπητή μου "ΑΓΚΥΡΑ" εννιάχρονο παιδί τότε, στην ιδιαιτέρα
πατρίδα μου τη Λέσβο, άλλη μια τραγική περίοδο συρρίκνωσης του
Ελληνισμού. Ύστερα πέρασαν χρόνοι πολλοί κι ήλθαν άλλοι καιροί, όπως
πάντα με φουρτούνες και μπουνάτσες. Γνώρισα το απάνεμο αραξοβόλι σου με
τους πύργους και τους βιγλάτορες - φρουρούς των ιδανικών και με αχαρά
αγκυροβόλησα. Η "Γρηγορίου Παπαμιχαήλ 1 Μυτιλήνη" σε "Αγ. Σπυρίδωνος 51
Πύργος" άλλαξε. Τα μάτια φόρεσαν γυαλιά και το τότε αχνό μουστάκι, έχει
χρόνους που άσπρισε.
Η "20η Ιουλίου 1974" γρήγορα ξεχάστηκε και στις επιταγές των καιρών προσαρμόστηκε! Οι
αδηφάγοι εισβολείς, έγιναν "Τούρκοι εκδρομείς" που απλά "συνωστίζονταν"
ποιος θα πρωτοθαυμάσει τις ομορφιές της βόρειας Κύπρου μας και οι, από
την χαραυγή της ελληνικής ιστορίας, Έλληνες κάτοικοί της,
"συνωστίζονταν" κι αυτοί με τη σειρά τους για έναν βιαστικό περίπατο
στον κυπριακό Νότο.
Με
θλιβερές επετείους θ' ασχολούμαστε τώρα; Και να! νέοι εισβολείς στην
Ελλάδα μας κατέφθασαν, πράγμα πρωτάκουστο! στ' αλήθεια προσκεκλημένοι!
που μοχθούν αγωνιώντας, ποιος θ' απομυζήσει πρώτος την κάθε ικμάδα της!
Έτσι πέρσαν οι χρόνοι οι πολλοί. Έμειναν μόνο σκόρπιες οι αναμνήσεις. Η
Ιστορία να καταγράφει αδέκαστη με το φτερό της. Και ο μόνος Κύριος της Ιστορίας να αποδίδει διακιοσύνη εις τους αιώνες.
Με βαθειά εκτίμηση και πολλή χαρά για την επικοινωνία
Κώστας Κωλέττης - Πύργος
