Τοῦ Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη
Εἰρήνη ὑμίν: Ὁ ἐχθρὸς δὲν εἶναι μεταξὺ μας ἀλλὰ ἀπέναντι…
Εἴμαστε πολὺ λίγοι – καὶ ἀδύναμοι αὐτὴ τὴ στιγμὴ – γιὰ νὰ εἴμαστε διαιρεμένοι. Ἡ σημερινὴ δολοφονία δὲν ἀποτελεῖ δυστυχῶς ἕνα τυχαῖο γεγονός, ὑπὸ τὴν εὐρεία ἔννοια τοῦ λόγου, τὸ ὁποῖο ὡς «κεραυνὸς ἐν αἰθρία» χτύπησε τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, ἀλλὰ ἀντιθέτως ἀποτελεῖ ἕνα ἀποτέλεσμα τῆς κοινωνικῆς ἐξαθλίωσης τὴν ὁποία ἔχει ἐπιβάλλει ἡ Pax Germanica στὸν εὐρωπαϊκὸ νότο τὰ τελευταία τριάμισι ἔτη.
Δὲν χρειάζεται νὰ ἔχεις δέκα πτυχία γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖς τὸ αὐτονόητο, ὅτι δηλαδὴ σὲ καταστάσεις οἰκονομικοῦ καὶ κοινωνικοῦ μεσαίωνα τὸ «κέντρο» ἀποδυναμώνεται καὶ οἱ φυγόκεντρες δυνάμεις κινοῦνται πρὸς τὰ «ἄκρα» – ἀπὸ δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ – τὰ ὁποία καὶ ἰσχυροποιοῦνται, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ κοινωνίες νὰ γίνονται περισσότερο ριζοσπαστικές, ἀλλὰ καὶ λιγότερο ἀνεκτικὲς πρὸς τὸν «ἀντίπαλο».....
Τὸ παράδειγμα τῆς Γερμανίας καὶ τῆς Δημοκρατίας τῆς Βαϊμάρης ἂν καὶ χιλιοειπωμένο ἀποτελεῖ τὸ ἀρχετυπικὸ ὑπόδειγμα μίας τέτοιας κατάστασης ἡ ὁποία ξεκίνησε ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ ἀνέχεια καὶ τὸ δυσβάσταχτο χρέος τοῦ Βερολίνου – ὑπὸ τὴ μορφὴ τῶν πολεμικῶν ἀποζημιώσεων πρὸς τὶς δυνάμεις τῆς Ἀντὰντ – ἀκολούθησε τὸν δρόμο τῶν Σπαρτακιστῶν καὶ τῶν Φράικορπς, δημιούργησε μία «ἀνάπηρη» δημοκρατία τῆς ὁποίας τὸ Σύνταγμα θὰ πρέπει νὰ σημειωθεῖ ὅτι.... ἀποτελεῖ ἀκόμα καὶ σήμερα μνημεῖο προοδευτικότητας…
Κατέληξε δέ, μέσω τῆς πολιτικῆς βίας καὶ τῆς κοινωνικῆς δυσαρέσκειας στὴν ἀνάδυση τοῦ Τρίτου Ράιχ ὑπὸ τὴ μορφὴ ἑνὸς Ἐθνικοσοσιαλιστικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, ὁ ὁποῖος θράφηκε ἀπὸ τὰ δάκρυα ἑνὸς ὁλόκληρου λαοῦ ὁ ὁποῖος δὲν ἔβλεπε καμία προοπτικὴ σὲ κανένα κόμμα καὶ πολιτικὸ σχηματισμό τοῦ… δημοκρατικοῦ τόξου. Πέραν ὅλων τῶν ἄλλων λοιπόν, ἀποτελεῖ τεράστιο ἠθικό, καὶ στρατηγικὸ ὀλίσθημα γιὰ τὴν σύγχρονη Γερμανία νὰ μὴν ἔχει διδαχτεῖ ἀπὸ τὴν ἴδια τῆς τὴν Ἱστορία καὶ νὰ πιστεύει ὅτι αὐτὸ ποὺ βίωσε ἀπὸ τοὺς Συμμάχους μὲ τὴν Συνθήκη τῶν Βερσαλλιῶν θὰ τὸ ἐπιβάλει στοὺς λαοὺς τοῦ νότου, χωρὶς νὰ «ἀνοίξει ρουθούνι».
Φυσικά, δὲν ἐννοοῦμε ὅτι ἡ Γερμανία ἢ κάθε ἄλλο κράτος ὅσο «ἑταῖρος» καὶ νὰ εἶναι μὲ τὴν Ἑλλάδα θὰ ἐνδιαφερθεῖ ἐὰν ἐμεῖς στὴν Ἀθήνα σκοτωθοῦμε μεταξὺ ἢ ὄχι, χάριν ἀνθρωπισμοῦ. Τὸ ἐντυπωσιακὸ στὴν συγκεκριμένη περίπτωση εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ Βερολίνο δὲν δείχνει νὰ ἀντιλαμβάνεται ὅτι αὐτὸ ποὺ ἔχει ἐκθρέψει μὲ τὴν ἀνάλγητη συμπεριφορά του στὸν νότο, θὰ δημιουργήσει μία τέτοια κατάσταση ἡ ὁποία θὰ γυρίσει μπούμερανγκ κατὰ τῆς ἴδιας της πολιτικῆς τοῦ ἀναφορικὰ μὲ τὴν «κατάκτηση» τῆς Εὐρώπης.
Περνώντας στὰ δικά μας, τὴν ὥρα ποὺ γράφονται οἱ γραμμὲς αὐτὲς ἡ κατάσταση σὲ ἀρκετὲς πόλεις τῆς χώρας μᾶς εἶναι τεταμένη, ἐνῶ ἡ κηδεία τοῦ ἄτυχου νεαροῦ, ἴσως καὶ νὰ ἀποτελέσει τὸ σημεῖο καμπῆς ἀπὸ τὸ ὁποῖο θὰ δοῦμε ἐὰν θὰ ζήσουμε σὲ χειρότερη μορφὴ – τότε δὲν εἴχαμε κρίση – τὰ Δεκεμβριανά του 2008, ἢ ἐὰν ὁ θυμὸς καὶ ἡ ἀναταραχὴ θὰ ἐκτονωθεῖ χωρὶς περαιτέρω δράματα.
Δυστυχῶς, ἀκόμα καὶ ἐὰν ἡ κατάσταση ἠρεμίσει – παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ ἐνδείξεις συντείνουν πρὸς τὴν ἀντίθετη κατεύθυνση – θὰ πρέπει νὰ γίνει κατανοητὸ ὅτι οἱ ἀναγκαῖες καὶ ἱκανὲς συνθῆκες γιὰ νὰ ὁδηγηθοῦμε στὸ ἑπόμενο ἐπεισόδιο τοῦ συγκεκριμένου ἔργου δὲν πρόκειται νὰ ἐκλείψουν, ὅποτε εἶναι θέμα χρόνου γιὰ τὸ πότε θὰ ὑπάρξει μία ἔκρηξη ἀπὸ ἕνα «τυχαῖο» – μὲ ἢ χωρὶς εἰσαγωγικὰ -γεγονὸς ἀπὸ τὴν μία ἢ ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά.
Θὰ πρέπει νὰ κατανοήσουμε ὅτι ἡ πραγματικὴ αἰτία τῆς κατάστασης ποὺ βιώνουμε τὶς τελευταῖες ὧρες δὲ σχετίζεται μὲ τὴν σύγκρουση «ἀριστερὰ-δεξιά», στὴν οὐσία ὁ πραγματικὸς ἐχθρὸς εἶναι ἡ σταδιακὴ καὶ χρόνια κοινωνικὴ ἐξαθλίωση μεγάλων μαζῶν τῆς μεσαίας ἀστικῆς τάξης τῆς χώρας, ἡ ὁποία μὲ τὸ ἔτσι θέλω, ἀναγκάστηκε τὰ τελευταία χρόνια νὰ μπεῖ σὲ μία πρέσα ἡ ὁποία θὰ τὴν κάνει πιό… κινεζική, δηλαδὴ «ἀνταγωνιστικὴ» στὸ πλαίσιο τῆς ἐπιτυχοῦς «προσαρμογῆς» τῆς Ἑλλάδα καὶ γενικά της Εὐρώπης στὶς ἀνάγκες τῆς παγκοσμιοποίησης.
Μὲ ἄλλα λόγια, ὁ «ἐχθρὸς» δὲν χτυπάει τοὺς «ἀριστεροὺς» καὶ βοηθάει τοὺς «δεξιούς», ἢ τὸ ἀντίθετο, ἀλλὰ κάνει κάτι πολὺ πιὸ ἔξυπνο, γυρνάει τὸν ἕναν πόλο ἀπέναντι στὸν ἄλλο, μὲ σκοπὸ μὲ τὴν τακτική του «διαίρει καὶ βασίλευε» νὰ πετάξει τὴν μπάλα στὴν ἐξέδρα καὶ νὰ ἀποπροσανατολίσει τὸν λαὸ ἀπὸ τὴν πραγματική του στόχευση, ἡ ὁποία δὲν θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν ἐπίδειξη πραγματικῆς ὁμοψυχίας ἀπέναντι σὲ ἕναν κοινὸ ἀντίπαλο.
Τὸ νὰ φαγωθοῦμε οἱ Ἕλληνες μεταξύ μας, εἶναι σίγουρο ὅτι μποροῦμε νὰ τὸ κάνουμε πολὺ εὔκολα καὶ νὰ τὸ κρατήσουμε τόσο ὥστε ἡ καταστροφὴ ποὺ θὰ προκαλέσουμε στὸν ἑαυτό μας νὰ καταδικάσει τὶς ἑπόμενες γενεές, ἐὰν ὄχι στὴν πολιτικὴ καὶ οἰκονομικὴ ἐξαφάνιση, τουλάχιστον σὲ μία μακροχρόνια παρακμὴ καὶ τὴν ὑπανάπτυξη.
Ἡ ἀπάντησή μας λοιπὸν στὸν κίνδυνο ὁ ὁποῖος ἐλλοχεύει μέσα ἀπὸ παρόμοιες καταστάσεις, σὲ μία ἄκρως πονηρὴ περίοδο ἀπὸ κάθε ἄποψη, εἶναι μία καὶ μόνο:
Ἐθνικὴ ὁμοψυχία καὶ ἐγρήγορση ἀπέναντι σὲ κάθε προσπάθεια δημιουργίας μίας ἔριδας στὸ ἐσωτερικό της χώρας ἡ ὁποία θὰ μᾶς φέρει σὲ πολὺ μεγαλύτερη θέση ἀδυναμίας ἀπέναντι στοὺς δανειστὲς «ἑταίρους» μας, ἀλλὰ καὶ θὰ τρώσει τὴν ἱκανότητα τοῦ ἔθνους νὰ ἐπιβάλει τὰ ἐθνικά του δίκαια στὴν περιοχή μας. Ἡ διαφύλαξη τῆς ἐσωτερικῆς ἀσφαλείας καὶ ἡ ἀποτροπὴ κάθε προσπάθειας δημιουργίας «θεμάτων» (πάσης φύσεως καὶ μὲ τὴν ὁποιαδήποτε δικαιολογία) ἀνὰ τὴν ἐπικράτεια, ἀποτελεῖ μία πραγματικὴ «κόκκινη γραμμὴ» γιὰ κάθε Ἕλληνα καὶ Ἑλληνίδα.
Κλείνουμε τὴ σύντομη αὐτὴ τοποθέτηση μὲ μία παρατήρηση: Σὲ πεῖσμα ὅλων ἐκείνων οἱ ὁποῖοι θὰ ἔτριβαν τὰ χέρια ἐὰν στὴν χώρα δημιουργοῦνταν συνθῆκες πραγματικῆς ἀντιπαράθεσης μεταξὺ τῶν Ἑλλήνων, νὰ τοὺς ἐνημερώσουμε ὅτι 300 «ἀριστεροὶ» καὶ 300 «δεξιοί», ἀκόμα κι ἐὰν συγκρουστοῦν στὸ στὺλ «Συμμορίες τῆς Νέας Ὑόρκης», δὲν ἔχουν καμία σχέση μὲ τὴ συντριπτικὴ πλειοψηφία τοῦ ἔθνους τῶν Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι «πρόβατα» γιὰ νὰ «ὁδηγηθοῦν» πέραν τῆς οἰκονομικῆς τους σφαγῆς σὲ συνθῆκες βιολογικῆς ἀλληλοεξόντωσης. Ὄχι αὐτὴ τὴ φορὰ τουλάχιστον. Ἔχει κάποιος δεῖ στὶς γειτονιὲς καὶ στὰ χωριά του στὰ διάφορα «καφενεῖα» νὰ συμπλέκονται Ἕλληνες μεταξύ τους ἀναφορικὰ μὲ τὸ τί ἀκριβῶς βιώνουμε σήμερα; Ὄχι, καὶ μᾶλλον δὲν πρόκειται νὰ τὸ δεῖ.
Τὸ πιθανότερο ἀποτέλεσμα μέσα ἀπὸ μία τέτοια ἀναμπουμπούλα θὰ εἶναι, ὁ λαὸς στὴν συντριπτική του πλειοψηφία νὰ στρέψει τὴν πλάτη τοῦ ὄχι ὁ ἕνας στὸν ἄλλον ἀλλὰ στὸ πολιτικὸ σύστημα ὡς σύνολο – χωρὶς μὲ αὐτὴ τὴν ἐκτίμηση νὰ ἐννοοῦμε ὅτι δὲν ὑπάρχουν καὶ ἄξιοι πολιτικοὶ οἱ ὁποῖοι πραγματικὰ ἀγωνιοῦν γιὰ τὴν τύχη τῆς χώρας καὶ τοῦ ἔθνους.
Ἂς μὴν χαίρονται κάποιοι λοιπὸν καὶ ἂς ἔχουμε οἱ ὑπόλοιποι τὰ μάτια μᾶς ἀνοιχτά, κυρίως ὅμως ἂς ἔχουμε ἕτοιμες τὶς καρδιές μας νὰ δεχτοῦν τὸν συμπολίτη μας εἴτε αὐτὸς εἶναι «ἀριστερός», εἴτε «δεξιός», εἴτε «κεντρῶος». Ὁ ἐχθρὸς δὲν εἶναι μεταξὺ μας ἀλλὰ ἀπέναντι…
πηγή orthodoxia-ellhnismos.
Εἰρήνη ὑμίν: Ὁ ἐχθρὸς δὲν εἶναι μεταξὺ μας ἀλλὰ ἀπέναντι…
Εἴμαστε πολὺ λίγοι – καὶ ἀδύναμοι αὐτὴ τὴ στιγμὴ – γιὰ νὰ εἴμαστε διαιρεμένοι. Ἡ σημερινὴ δολοφονία δὲν ἀποτελεῖ δυστυχῶς ἕνα τυχαῖο γεγονός, ὑπὸ τὴν εὐρεία ἔννοια τοῦ λόγου, τὸ ὁποῖο ὡς «κεραυνὸς ἐν αἰθρία» χτύπησε τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, ἀλλὰ ἀντιθέτως ἀποτελεῖ ἕνα ἀποτέλεσμα τῆς κοινωνικῆς ἐξαθλίωσης τὴν ὁποία ἔχει ἐπιβάλλει ἡ Pax Germanica στὸν εὐρωπαϊκὸ νότο τὰ τελευταία τριάμισι ἔτη.
Δὲν χρειάζεται νὰ ἔχεις δέκα πτυχία γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖς τὸ αὐτονόητο, ὅτι δηλαδὴ σὲ καταστάσεις οἰκονομικοῦ καὶ κοινωνικοῦ μεσαίωνα τὸ «κέντρο» ἀποδυναμώνεται καὶ οἱ φυγόκεντρες δυνάμεις κινοῦνται πρὸς τὰ «ἄκρα» – ἀπὸ δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ – τὰ ὁποία καὶ ἰσχυροποιοῦνται, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ κοινωνίες νὰ γίνονται περισσότερο ριζοσπαστικές, ἀλλὰ καὶ λιγότερο ἀνεκτικὲς πρὸς τὸν «ἀντίπαλο».....
Τὸ παράδειγμα τῆς Γερμανίας καὶ τῆς Δημοκρατίας τῆς Βαϊμάρης ἂν καὶ χιλιοειπωμένο ἀποτελεῖ τὸ ἀρχετυπικὸ ὑπόδειγμα μίας τέτοιας κατάστασης ἡ ὁποία ξεκίνησε ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ ἀνέχεια καὶ τὸ δυσβάσταχτο χρέος τοῦ Βερολίνου – ὑπὸ τὴ μορφὴ τῶν πολεμικῶν ἀποζημιώσεων πρὸς τὶς δυνάμεις τῆς Ἀντὰντ – ἀκολούθησε τὸν δρόμο τῶν Σπαρτακιστῶν καὶ τῶν Φράικορπς, δημιούργησε μία «ἀνάπηρη» δημοκρατία τῆς ὁποίας τὸ Σύνταγμα θὰ πρέπει νὰ σημειωθεῖ ὅτι.... ἀποτελεῖ ἀκόμα καὶ σήμερα μνημεῖο προοδευτικότητας…
Κατέληξε δέ, μέσω τῆς πολιτικῆς βίας καὶ τῆς κοινωνικῆς δυσαρέσκειας στὴν ἀνάδυση τοῦ Τρίτου Ράιχ ὑπὸ τὴ μορφὴ ἑνὸς Ἐθνικοσοσιαλιστικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, ὁ ὁποῖος θράφηκε ἀπὸ τὰ δάκρυα ἑνὸς ὁλόκληρου λαοῦ ὁ ὁποῖος δὲν ἔβλεπε καμία προοπτικὴ σὲ κανένα κόμμα καὶ πολιτικὸ σχηματισμό τοῦ… δημοκρατικοῦ τόξου. Πέραν ὅλων τῶν ἄλλων λοιπόν, ἀποτελεῖ τεράστιο ἠθικό, καὶ στρατηγικὸ ὀλίσθημα γιὰ τὴν σύγχρονη Γερμανία νὰ μὴν ἔχει διδαχτεῖ ἀπὸ τὴν ἴδια τῆς τὴν Ἱστορία καὶ νὰ πιστεύει ὅτι αὐτὸ ποὺ βίωσε ἀπὸ τοὺς Συμμάχους μὲ τὴν Συνθήκη τῶν Βερσαλλιῶν θὰ τὸ ἐπιβάλει στοὺς λαοὺς τοῦ νότου, χωρὶς νὰ «ἀνοίξει ρουθούνι».
Φυσικά, δὲν ἐννοοῦμε ὅτι ἡ Γερμανία ἢ κάθε ἄλλο κράτος ὅσο «ἑταῖρος» καὶ νὰ εἶναι μὲ τὴν Ἑλλάδα θὰ ἐνδιαφερθεῖ ἐὰν ἐμεῖς στὴν Ἀθήνα σκοτωθοῦμε μεταξὺ ἢ ὄχι, χάριν ἀνθρωπισμοῦ. Τὸ ἐντυπωσιακὸ στὴν συγκεκριμένη περίπτωση εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ Βερολίνο δὲν δείχνει νὰ ἀντιλαμβάνεται ὅτι αὐτὸ ποὺ ἔχει ἐκθρέψει μὲ τὴν ἀνάλγητη συμπεριφορά του στὸν νότο, θὰ δημιουργήσει μία τέτοια κατάσταση ἡ ὁποία θὰ γυρίσει μπούμερανγκ κατὰ τῆς ἴδιας της πολιτικῆς τοῦ ἀναφορικὰ μὲ τὴν «κατάκτηση» τῆς Εὐρώπης.
Περνώντας στὰ δικά μας, τὴν ὥρα ποὺ γράφονται οἱ γραμμὲς αὐτὲς ἡ κατάσταση σὲ ἀρκετὲς πόλεις τῆς χώρας μᾶς εἶναι τεταμένη, ἐνῶ ἡ κηδεία τοῦ ἄτυχου νεαροῦ, ἴσως καὶ νὰ ἀποτελέσει τὸ σημεῖο καμπῆς ἀπὸ τὸ ὁποῖο θὰ δοῦμε ἐὰν θὰ ζήσουμε σὲ χειρότερη μορφὴ – τότε δὲν εἴχαμε κρίση – τὰ Δεκεμβριανά του 2008, ἢ ἐὰν ὁ θυμὸς καὶ ἡ ἀναταραχὴ θὰ ἐκτονωθεῖ χωρὶς περαιτέρω δράματα.
Δυστυχῶς, ἀκόμα καὶ ἐὰν ἡ κατάσταση ἠρεμίσει – παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ ἐνδείξεις συντείνουν πρὸς τὴν ἀντίθετη κατεύθυνση – θὰ πρέπει νὰ γίνει κατανοητὸ ὅτι οἱ ἀναγκαῖες καὶ ἱκανὲς συνθῆκες γιὰ νὰ ὁδηγηθοῦμε στὸ ἑπόμενο ἐπεισόδιο τοῦ συγκεκριμένου ἔργου δὲν πρόκειται νὰ ἐκλείψουν, ὅποτε εἶναι θέμα χρόνου γιὰ τὸ πότε θὰ ὑπάρξει μία ἔκρηξη ἀπὸ ἕνα «τυχαῖο» – μὲ ἢ χωρὶς εἰσαγωγικὰ -γεγονὸς ἀπὸ τὴν μία ἢ ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά.
Θὰ πρέπει νὰ κατανοήσουμε ὅτι ἡ πραγματικὴ αἰτία τῆς κατάστασης ποὺ βιώνουμε τὶς τελευταῖες ὧρες δὲ σχετίζεται μὲ τὴν σύγκρουση «ἀριστερὰ-δεξιά», στὴν οὐσία ὁ πραγματικὸς ἐχθρὸς εἶναι ἡ σταδιακὴ καὶ χρόνια κοινωνικὴ ἐξαθλίωση μεγάλων μαζῶν τῆς μεσαίας ἀστικῆς τάξης τῆς χώρας, ἡ ὁποία μὲ τὸ ἔτσι θέλω, ἀναγκάστηκε τὰ τελευταία χρόνια νὰ μπεῖ σὲ μία πρέσα ἡ ὁποία θὰ τὴν κάνει πιό… κινεζική, δηλαδὴ «ἀνταγωνιστικὴ» στὸ πλαίσιο τῆς ἐπιτυχοῦς «προσαρμογῆς» τῆς Ἑλλάδα καὶ γενικά της Εὐρώπης στὶς ἀνάγκες τῆς παγκοσμιοποίησης.
Μὲ ἄλλα λόγια, ὁ «ἐχθρὸς» δὲν χτυπάει τοὺς «ἀριστεροὺς» καὶ βοηθάει τοὺς «δεξιούς», ἢ τὸ ἀντίθετο, ἀλλὰ κάνει κάτι πολὺ πιὸ ἔξυπνο, γυρνάει τὸν ἕναν πόλο ἀπέναντι στὸν ἄλλο, μὲ σκοπὸ μὲ τὴν τακτική του «διαίρει καὶ βασίλευε» νὰ πετάξει τὴν μπάλα στὴν ἐξέδρα καὶ νὰ ἀποπροσανατολίσει τὸν λαὸ ἀπὸ τὴν πραγματική του στόχευση, ἡ ὁποία δὲν θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν ἐπίδειξη πραγματικῆς ὁμοψυχίας ἀπέναντι σὲ ἕναν κοινὸ ἀντίπαλο.
Τὸ νὰ φαγωθοῦμε οἱ Ἕλληνες μεταξύ μας, εἶναι σίγουρο ὅτι μποροῦμε νὰ τὸ κάνουμε πολὺ εὔκολα καὶ νὰ τὸ κρατήσουμε τόσο ὥστε ἡ καταστροφὴ ποὺ θὰ προκαλέσουμε στὸν ἑαυτό μας νὰ καταδικάσει τὶς ἑπόμενες γενεές, ἐὰν ὄχι στὴν πολιτικὴ καὶ οἰκονομικὴ ἐξαφάνιση, τουλάχιστον σὲ μία μακροχρόνια παρακμὴ καὶ τὴν ὑπανάπτυξη.
Ἡ ἀπάντησή μας λοιπὸν στὸν κίνδυνο ὁ ὁποῖος ἐλλοχεύει μέσα ἀπὸ παρόμοιες καταστάσεις, σὲ μία ἄκρως πονηρὴ περίοδο ἀπὸ κάθε ἄποψη, εἶναι μία καὶ μόνο:
Ἐθνικὴ ὁμοψυχία καὶ ἐγρήγορση ἀπέναντι σὲ κάθε προσπάθεια δημιουργίας μίας ἔριδας στὸ ἐσωτερικό της χώρας ἡ ὁποία θὰ μᾶς φέρει σὲ πολὺ μεγαλύτερη θέση ἀδυναμίας ἀπέναντι στοὺς δανειστὲς «ἑταίρους» μας, ἀλλὰ καὶ θὰ τρώσει τὴν ἱκανότητα τοῦ ἔθνους νὰ ἐπιβάλει τὰ ἐθνικά του δίκαια στὴν περιοχή μας. Ἡ διαφύλαξη τῆς ἐσωτερικῆς ἀσφαλείας καὶ ἡ ἀποτροπὴ κάθε προσπάθειας δημιουργίας «θεμάτων» (πάσης φύσεως καὶ μὲ τὴν ὁποιαδήποτε δικαιολογία) ἀνὰ τὴν ἐπικράτεια, ἀποτελεῖ μία πραγματικὴ «κόκκινη γραμμὴ» γιὰ κάθε Ἕλληνα καὶ Ἑλληνίδα.
Κλείνουμε τὴ σύντομη αὐτὴ τοποθέτηση μὲ μία παρατήρηση: Σὲ πεῖσμα ὅλων ἐκείνων οἱ ὁποῖοι θὰ ἔτριβαν τὰ χέρια ἐὰν στὴν χώρα δημιουργοῦνταν συνθῆκες πραγματικῆς ἀντιπαράθεσης μεταξὺ τῶν Ἑλλήνων, νὰ τοὺς ἐνημερώσουμε ὅτι 300 «ἀριστεροὶ» καὶ 300 «δεξιοί», ἀκόμα κι ἐὰν συγκρουστοῦν στὸ στὺλ «Συμμορίες τῆς Νέας Ὑόρκης», δὲν ἔχουν καμία σχέση μὲ τὴ συντριπτικὴ πλειοψηφία τοῦ ἔθνους τῶν Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι «πρόβατα» γιὰ νὰ «ὁδηγηθοῦν» πέραν τῆς οἰκονομικῆς τους σφαγῆς σὲ συνθῆκες βιολογικῆς ἀλληλοεξόντωσης. Ὄχι αὐτὴ τὴ φορὰ τουλάχιστον. Ἔχει κάποιος δεῖ στὶς γειτονιὲς καὶ στὰ χωριά του στὰ διάφορα «καφενεῖα» νὰ συμπλέκονται Ἕλληνες μεταξύ τους ἀναφορικὰ μὲ τὸ τί ἀκριβῶς βιώνουμε σήμερα; Ὄχι, καὶ μᾶλλον δὲν πρόκειται νὰ τὸ δεῖ.
Τὸ πιθανότερο ἀποτέλεσμα μέσα ἀπὸ μία τέτοια ἀναμπουμπούλα θὰ εἶναι, ὁ λαὸς στὴν συντριπτική του πλειοψηφία νὰ στρέψει τὴν πλάτη τοῦ ὄχι ὁ ἕνας στὸν ἄλλον ἀλλὰ στὸ πολιτικὸ σύστημα ὡς σύνολο – χωρὶς μὲ αὐτὴ τὴν ἐκτίμηση νὰ ἐννοοῦμε ὅτι δὲν ὑπάρχουν καὶ ἄξιοι πολιτικοὶ οἱ ὁποῖοι πραγματικὰ ἀγωνιοῦν γιὰ τὴν τύχη τῆς χώρας καὶ τοῦ ἔθνους.
Ἂς μὴν χαίρονται κάποιοι λοιπὸν καὶ ἂς ἔχουμε οἱ ὑπόλοιποι τὰ μάτια μᾶς ἀνοιχτά, κυρίως ὅμως ἂς ἔχουμε ἕτοιμες τὶς καρδιές μας νὰ δεχτοῦν τὸν συμπολίτη μας εἴτε αὐτὸς εἶναι «ἀριστερός», εἴτε «δεξιός», εἴτε «κεντρῶος». Ὁ ἐχθρὸς δὲν εἶναι μεταξὺ μας ἀλλὰ ἀπέναντι…
πηγή orthodoxia-ellhnismos.