«Μακάριος ὃν ἐξελέξω καὶ προσελάβου· κατασκηνώσει ἐν ταῖς αὐλαῖς σου» (Ψ., 64.5)
Σεβασμιώτατε,
Σεβαστοί πατέρες,
Αγαπημένε μας φίλε Στέλιο,
Εκ
μέρους του Τομέα Επιστημόνων της Χρ. Εστίας Πατρών, ως φίλος και
συνάδελφος, καλούμαι τούτη την ώρα να σου απευθύνω λίγα λόγια αγάπης και
σεβασμού.
Συναχθήκαμε σήμερα «εν σιωπή και προσευχή πολλή», ταπεινοί προσκυνητές και θαυμαστές της ζωής σου, του αγώνα σου αλλά και του πόνου σου. Κατά το πρότυπο του αγίου σου, οσίου Στυλιανού του Παφλαγόνος, «Ἔλαμψαν τὰ καλά σου ἔργα ὡς ἥλιος ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἐν οὐρανῷ».
Ανέβηκες
με την αξία σου και το κοφτερό μυαλό σου σε απάτητες κορυφές της
ανθρώπινης γνώσης. Υπηρέτησες την νομική επιστήμη, όχι με την υποκριτική
συνέπεια της ανθρώπινης αυταρέσκειας και αναγνώρισης, αλλά αγωνιζόμενος
να επικρατήσει η δικαιοσύνη του Θεού εκεί, από όπου Αυτός συστηματικά
εξορίζεται. Αγάπησες με όλο σου το «είναι» Χριστό και Ελλάδα. Γι᾿ αυτό
γύρισες στον τόπο σου, στο λιμάνι σου. Υπήρξε συνειδητή σου επιλογή να
«κάψεις τα καράβια σου» για χάρη τούτης της «σταυρωμένης πατρίδας, που
μες στα μάτια της είδες της ανάστασης φως»...
Αδελφέ
μας, οι γονείς μας μας έμαθαν να μπουσουλάμε στις εκκλησιές, να
αισθανόμαστε τον Θεό «Πατέρα», την Παναγιά «Μητέρα» και τους αγίους
«φίλους» μας. Ο Κύριος έστειλε στο δρόμο μας ανθρώπους με γνήσιο τον
φόβο Του, για να μας διδάξουν και να μας υπηρετήσουν. Σταθήκαμε
ευλογημένοι. Μας έδειξαν το μονοπάτι της αγιότητας. Κάποιοι μείναμε
μεταξεταστέοι. Εσύ όμως αρίστευσες και σε τούτο το πεδίο. Ο Χριστός
εναπέθεσε στα χέρια σου ως κλειδί της Βασιλείας Του, την ασθένειά σου.
Και εσύ δέχθηκες τούτη τη δοκιμασία ως δώρο ακριβό. Δεν λύγισες.
Δέχτηκες τον σταυρό σου. Τον αγάπησες, τον αγκάλιασες, τον φίλησες και τον κουβάλησες πρόθυμα μέχρι το τέλος. Ξεκλείδωσες
τον Παράδεισο, «γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου». Σε μια εποχή που ο
κόσμος μας απερίσκεπτα και εγωιστικά απαρνήθηκε το ζεστό χέρι του Θεού,
εσύ το άγγιξες με πίστη και βεβαιότητα ότι «Δικαίων δὲ ψυχαὶ ἐν χειρὶ
Θεοῦ, καὶ οὐ μὴ ἅψηται αὐτῶν βάσανος» (Σοφ. Σολ., 3.1).
Ειλικρινά,
δεν γνωρίζουμε τι αφήνει το πέρασμα ενός ανθρώπου από τούτη τη ζωή. «Σ’
αυτόν τον κόσμο που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους
τους άλλους... Όταν στο δρόμο της Θήβας ο Οιδίποδας συνάντησε τη Σφίγγα
κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν "ο άνθρωπος".
Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας» (Γ. Σεφέρης). Με το δικό σου
λυτρωτικό πέρασμα νιώθουμε πως «οίδαμεν άνθρωπον εν Χριστώ». Άνθρωπο σεμνό, γνήσια και ανυπόκριτα χαμογελαστό, άριστο «κατά πάντα και δια πάντα».
Γι’ αυτό τώρα που πορεύεσαι κεκαθαρμένος στον θρόνο του Τριαδικού Θεού
και βιώνεις αυτό που εμείς ακόμη ψηλαφούμε, ότι δηλ. όλα όσα διδαχθήκαμε
είναι τελικά αλήθεια, ότι «Ζει Κύριος ο Θεός ημών», είμαστε βέβαιοι πως
«Νύχτα-νύχτα το μήνυμα το τρανό θα κηρύξεις, του Χριστού την Ανάσταση,
στους νεκρούς που θα σμίξεις» (Γ. Βερίτης).
Ευχαριστούμε τον Άγιο Θεό που σε γνωρίσαμε στη ζωή μας.
Τον ευγνωμονούμε για το παράδειγμά σου. Σου ζητάμε συγγνώμη που αυτή
την ώρα που εσύ χαίρεσαι, σε αποχαιρετούμε κατά το ανθρώπινο με δάκρυα.
Σε παρακαλούμε εκεί που βρίσκεσαι μετά αγίων και δικαίων και καθώς θα
δέεσαι για την οικογένεια σου, για όσους στάθηκαν συγκυρηναίοι τις ώρες
του πόνου σου, αλλά και για όσους πρόσφεραν λίγα λόγια προσευχής -
βάλσαμο ανακούφισης στον ανήφορό σου - να θυμάσαι και όλους εμάς, τα
πνευματικά σου αδέλφια, που ζήσαμε τα χρόνια της αθωότητας και της
νιότης μας στις κατηχητικές ομάδες της Χριστιανικής Εστίας Πατρών, στην
Δράση, στα χριστιανικά οικοτροφεία, στις κατασκηνώσεις του Αλισσού, της
Παναγοπούλας, του Αθαμανίου.
Στέλιο
μας, μεγάλωσες «χελιδόνι», έζησες «χαρούμενος αγωνιστής», έφυγες
«μάρτυρας». Τούτη την ώρα του προσωρινού αποχωρισμού σε προπέμπουμε με
μία ευχή και μια προσευχή βγαλμένη από τα τραγούδια που τραγουδούσαμε
αγκαλιασμένοι στις αλησμόνητες ώρες της κατασκηνωτικής χαράς στον δικό
μας Παράδεισο, στην Άγκυρα: «Θεέ μου, να 'μαστε μαζί στον ουρανό, όπως και στη γη...».
Καλή Ανάσταση και καλή αντάμωση, αγαπημένε μας φίλε…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΑΤΡΟΥ
- 24.9.13 - Ι. Ν. Ευαγγελιστρίας Πατρών
kataskinosi-agkyra