«Ὁ ἀόρατος ὁρᾶται»

Ὀλη ἡ πάλη τοῦ ἀνθρώπου στὸν κόσμο αὐτό, εἴτε τὸ ­συνειδητοποιεῖ εἴτε ὄχι, εἶναι νὰ συναντήσει τὸν Θεό. Κάθε προσπάθειά του ἀποβλέπει στὸ νὰ καθορίσει τὴ σχέση του μὲ τὸν Θεό. Ἡ πιὸ μεγάλη του ἀγωνία εἶναι νὰ δεῖ τὸν Θεό. Αὐτὸν ἀναζητεῖ διαρκῶς. Πλασμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ γιὰ τὸν Θεό, κυριαρχεῖται ἀπὸ ἀκατανίκητη ἐσωτερικὴ φορὰ πρὸς Αὐτόν.

Πῶς ὅμως εἶναι δυνατὸν νὰ δεῖ ὁ ἄν­θρωπος τὸν Θεό; Ποῦ μπορεῖ νὰ Τὸν συν­αντήσει;

Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγαλύτερο πρόβλημα τοῦ ἀνθρώπου!

Στὰ Χριστούγεννα τὸ πρόβλημα λύνεται! Στὶς προσδοκίες τοῦ ἀνθρώπου, στὴ μεγάλη του ἀγωνία, στὸν πιὸ βαθύ του πόθο, ὁ Θεὸς δὲν μένει ψυχρὸς καὶ ἀδιάφορος. Ἀπαντᾶ μὲ τρόπο ποὺ κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ φαντασθεῖ. Ἔρχεται στὴ γῆ. Γεννιέται ὡς ἄνθρωπος. Παίρνει σάρκα, Τὸν βλέπουν τὰ μάτια μας, Τὸν ψηλαφοῦν τὰ χέρια μας, εἰσέρχεται στὸ χρόνο μας, γίνεται ἕνας ἀπὸ μᾶς, γίνεται «υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» ὁ μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ!

Τὸ θαῦμα εἶναι τρισμέγιστο. Εἶναι τὸ συγκλονιστικότερο γεγονὸς στὴν ἱστορία τοῦ σύμπαντος κόσμου, ποὺ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος τὸ ἐκφράζει μὲ τὴ δική του θεολογικὴ γλώσσα καὶ ἀκρίβεια: «Ὁ ἄσαρκος σαρκοῦται. Ὁ Λόγος παχύνεται. Ὁ ἀόρατος ὁρᾶται. Ὁ ἀναφὴς ψηλαφᾶται. Ὁ ἄχρονος ἄρχεται. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ Υἱὸς ἀνθρώπου γίνεται» (ΕΠΕ 5, 38).

Ναί! Τὸ Βρέφος τῆς φάτνης εἶναι ὁ Θε­ός! Μπορεῖ νὰ φαίνεται μικρὸ καὶ ἀδύναμο. Ἀλλὰ μέσα του «κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς» (Κολασ. β΄ 9).

Γι’ αὐτὸ θριαμβευτικὰ διακηρύττουν οἱ μαθητές Του: Αὐτόν, τὸν προαιώνιο Θεό, τὸν ἔχουμε ἀκούσει μὲ τὰ αὐτιά μας, τὸν ἔχουμε δεῖ μὲ τὰ μάτια μας, τὸν εἴδαμε καλὰ καὶ τὰ χέρια μας τὸν ψηλάφησαν (Α΄ Ἰω. α΄ 1)!

«Ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ» (Ἰω. α΄ 14). Εἴδαμε μὲ τὰ μάτια μας καὶ ἀπολαύσαμε τὴν ὑπέρλαμπρη καὶ θεοπρεπὴ δόξα Του, ποὺ φανερωνόταν μὲ τὰ καταπληκτικὰ θαύματά Του, μὲ τὴν ἀπαράμιλλη διδασκαλία Του καὶ τὴ λαμπρότητα τῆς ἀναμάρτητης καὶ κατὰ πάντα ἁγίας ζωῆς Του.

Οἱ ἄνθρωποι εἴδαμε τὸν Θεό!

Τὰ Χριστούγεννα «ὁ ἀόρατος ὁρᾶται»!

Καὶ φέρνει ὅλο τὸν κόσμο τοῦ Θεοῦ πιὸ κοντά μας. Βλέπουμε στὴ Γέννησή Του ἀγγέλους. Στὴ Βάπτισή Του ἀκούγεται ἡ φωνὴ τοῦ Πατρός, φαίνεται τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Ἀποκαλύπτεται στὰ μάτια μας ὅλος ὁ πνευματικὸς κόσμος. «Ἑωράκαμεν καὶ μαρτυροῦμεν καὶ ἀπαγγέλλομεν ὑμῖν τὴν ζωὴν τὴν αἰώνιον», ­διακηρύττουν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι (Α΄ Ἰω. α΄ 2). Ἡ αἰώνια ζωὴ φανερώνεται στὰ μάτια μας.

Τὰ ὑπὲρ αἴσθησιν τώρα εἶναι πιὸ ἀληθινὰ ἀπὸ τὰ αἰσθητά, τὰ ἀόρατα πιὸ εὐδιάκριτα ἀπὸ τὰ ὁρατά, τὰ ἄπιαστα εὔκολα ψηλαφητά, τὰ πνευματικὰ πιὸ βέβαια ἀπὸ τὰ ὑλικά.

Γιατί εἰσῆλθε στὴ ζωή μας ὁ Θεός. Τὰ Χριστούγεννα ἔγινε ὁρατὸς ὁ Θεός!

Ὑπάρχουν δύο πρακτικὲς συνέπειες αὐτοῦ τοῦ συγκλονιστικοῦ γεγονότος.

«Ὁ ἀόρατος ὁρᾶται»! Ὁρᾶται ὡς ἄν­θρωπος. Δὲν ὑποδύεται τὸν ­ἄνθρωπο. Δὲν παριστάνει τὸν ἄνθρωπο. Δὲν μετα­βάλλεται σὲ ἄνθρωπο. Ἀλλὰ γίνεται ἄν­θρωπος, ἐνῶ συγχρόνως παραμένει Θε­ός. Ἔρχεται ἀνάμεσά μας ὡς ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς. Γιὰ νὰ εἶναι πιὸ οἰκεῖος σ’ ἐμᾶς. Γιὰ νὰ αἰσθανόμαστε ὅτι μᾶς καταλαβαίνει καλύτερα καὶ νὰ μποροῦμε νὰ Τὸν πλησιάζουμε εὐκολότερα. Γιὰ νὰ βρίσκουμε εὔκολα πιὰ στὸ πρόσωπό Του τὸν Θεό!

«Ὁ ἀόρατος ὁρᾶται»! Ὁρᾶται ὡς ἄν­θρωπος. Γιὰ νὰ μᾶς δίνει τὸ τέλειο πρότυπο τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἔγινε «ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου», ἦλθε στὸν κόσμο καὶ ἔζησε μιὰ τέλεια ἀνθρώπινη ζωή. Κι αὐτὸ σημαίνει ὅτι μέσα στὴν Ἐκκλησία μας, μὲ τὴ βοήθεια τῶν θείων Μυστηρίων, μποροῦμε νὰ γινόμαστε καινούργιοι ἄνθρωποι, νὰ εἴμαστε κοινωνοὶ τῆς δικῆς Του ζωῆς, νὰ ζοῦμε τὴν ἴδια ζωὴ ποὺ ἔζησε Ἐκεῖνος!

Οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ τρόπος τῆς ζωῆς Του. Καὶ μᾶς τὶς ἔδωσε γιὰ νὰ Τὸν μιμούμεθα. Νὰ ἀγαποῦμε καὶ νὰ θυσιαζόμαστε, ὅπως Ἐκεῖνος. Νὰ ­προσευχόμαστε καὶ νὰ συγχωροῦμε τοὺς ἐχθρούς μας, ὅπως Ἐκεῖνος. Νὰ ­πεθαίνουμε μὲ τὴν καρδιά μας γεμάτη ἀγάπη γιὰ τοὺς ἐχθρούς μας. Ὅπως Ἐκεῖνος! Καὶ τότε Τὸν βλέπουμε. Διότι ἐμφανίζεται καὶ σ’ ἐμᾶς. Καὶ κατοικεῖ μέσα μας. Μὲ τὴ ζωή μας τὴ σύμφωνη μὲ τὸ νόμο Του, ὁρᾶται καὶ σήμερα στὰ βάθη τῶν καρδιῶν μας. Δὲν εἶναι μόνο Θεὸς «ἐγγὺς ἡμῶν». Εἶναι καὶ Θεὸς «ἐντὸς ἡμῶν». Αὐτὴ εἶναι ἡ δόξα τοῦ ἀνθρώπου: ὁ ἄπειρος Θεὸς γεννιέται στὰ βάθη τῆς μικρῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς καὶ κάνει τὸν ἄνθρωπο κατοικητήριό Του!

«Ὁ ἀόρατος ὁρᾶται». Ἀπὸ τότε ποὺ φάνηκε στὴ γῆ ὁ Θεός, ἀπὸ τότε φάνηκε στὴ γῆ καὶ ὁ ἄνθρωπος, ὁ ἀληθινὸς ἄνθρωπος, ὅπως τὸν ἔπλασε ὁ Θεός. Διότι δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος χωρὶς τὸν Θεάνθρωπο Χριστό.

Ἀπὸ τότε ποὺ φάνηκε στὴ γῆ ὁ Θεός, μπορεῖ νὰ ζήσει στὸν οὐρανὸ ὁ ἄν­θρω­πος. Ὁ Χριστὸς δὲν κάνει μόνο ἄν­θρω­πο ἀληθινὸ τὸν ταπεινὸ ­ὁδοιπόρο τῆς γῆς. Τὸν ἀναδεικνύει ἐπιπλέον κατὰ χάριν Θεό. «Αὐτὸς ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡ­­­μεῖς θεοποιηθῶμεν», γράφει ὁ Μέγας ­Ἀ­­­­­­θανάσιος (ΕΠΕ 1, 366). Αὐτὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως. Αὐ­­τὸ εἶναι τὸ βαθὺ νόημα τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων.

πηγή: Ι.Ν. Αγίων Χαραλάμπους & Αντωνίου Κρύα Ιτεών Πατρών