Του Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη Ph.D.
Ο απόστολος Πέτρος ήταν αρνητής του Χριστού (Μτ.26:69-74), ενώ ο Παύλος διώκτης Του· φονιάς Του...! (Πρ. 9:1,4).
Και όμως ο ανεξίκακος Κύριος τους έκανε και τους δύο «δεξί Του χέρι!».
Ας
αρχίσουμε από τον Πέτρο. Αν ο Χριστός είχε το δικό μας σκεπτικό, θα τον
είχε διαγράψει από τη λίστα των δωδεκα αποστόλων. Και όμως τον έβαλε
πρώτο! Κάτι, που με τα δικά μας κριτήρια, το δικαιούτο ο Ιωάννης.
Ήταν
και παρθένος, και επιστήθιος φίλος Του, και πιστός μέχρι τέλος (ο μόνος
που Τον ακολούθησε μέχρι τον Γολογθά), και «κηδεμόνας» της Μητέρας Του......
Και
όμως ο Χριστός όλα αυτά τα «παρέβλεψε», και έβαλε πρώτο τον Πέτρο,
γιατί υπερείχε στην ταπείνωση! Αφήνοντας έτσι παράδειγμα σε μας, που
εργαζόμαστε στην Εκκλησία, να αφήνουμε στην άκρη τα «προσωπικά» μας και
να τοποθετούμε τους κατάλληλους στην κατάλληλη θέση, διαφορετικά δεν
εργαζόμαστε για το καλό της Εκκλησίας, αλλά για την καταστροφή της!
Έτσι,
χωρίς να μεσολαβούν τα «προσωπικά», διοικούσε την Εκκλησία ο Μ.
Βασίλειος. Ο Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος ήταν λ.χ. καρδιακός του φίλος. Και
τον έστειλε επίσκοπο στα άσημα Σάσιμα....!
Γιατί
τότε αυτό ήταν το συμφέρον της τοπικής Εκκλησίας. Αν ο Μ. Βασίλειος δεν
νοιαζόταν για το συμφέρον της Εκκλησίας, αλλά για το συμφέρον των
«ημετέρων», τον Γρηγόριο θα του έδινε την καλύτερη επισκοπή.
Πάμε
και στον Παύλο. «Ο Σαύλος ρήμαζε την Εκκλησία· έμπαινε με τη βία στα
σπίτια, έσερνε έξω άνδρες και γυναίκες και τους έριχνε στη φυλακή»
(Πραξ. 8:3). «Συνέχιζε να έχει απειλητικές και φονικές διαθέσεις για
τους χριστιανούς» (Πραξ. 9:1). Και όμως ο Χριστός τον έκανε
πρωτοκορυφαίο απόστολό Του!
Αφήνοντας
και πάλι σε μας παράδειγμα, ότι στην Εκκλησία δεν «χωράνε» τα απωθημένα
μας, τα μίση μας, οι αντεκδικήσεις μας· πράγματα που «ταιριάζουν» σε
κόμματα και σε φατρίες. «Αν αγαπάτε μόνο εκείνους που σας αγαπούν, τι
μισθό περιμένετε; Δεν κάνουν το ίδιο και οι τελώνες;» (Μτ.5:46). Μα και
τα δαιμόνια μεταξύ τους αγαπιούνται...!
Ο
Μητροπολίτης Νικόδημος Γκατζιρούλης ( +2012) έγραφε για τον αείμνηστο
Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Α : «Κορύφωμα της πνευματικής του έξαρσης, ήταν η
επιμονή του να εκλεγεί στον Μητροπολιτικό θρόνο της Φλώρινας ο
ιεροκήρυκας Αυγουστίνος Καντιώτης.
Ο
άνθρωπος που στο παρελθόν τον πολέμησε με μανία. (...) Κι όταν κάποια
από τα μέλη της Συνόδου πρόβαλαν αντίσταση, εκείνος τους παρακάλεσε
αδερφικά να βραβεύσουν τον αγωνιστή Αυγουστίνο με την επισκοπική τιμή».
Και
ο Μητροπολίτης Αυγουστίνος στον ενθρονητήριο λόγο του (16.7.1967)
μεταξύ των άλλων, είπε «Ευχαριστώ τον Μακαριώτατον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών
κ.Ιερώνυμον δια την επιμονήν ην επεδείξατο υπέρ εμού, κατανικών παν
εμπόδιον και διαλύων πάσαν κατ’εμού προκατάληψιν» (Μητροπολίτου Αττικής
και Μεγαρίδος Νικοδήμου, Ιερώνυμος Κοτσώνης, σελ. 297-298). Ήταν
Αρχιερέας «εις τύπον Χριστού», εις τύπον της ανεξικακίας Του.
«Έκανε αυτό που όφειλε να κάνει!» (Λκ. 17:10). Εφάρμοσε τη διδασκαλία του Αγίου Ευαγγελίου και όχι του Κορανίου....!
Ο
προπονητής μιας ομάδος, αφήνει στην άκρη τα «προσωπικά» του, και
επιλέγει τους καλύτερους παίκτες· τους άλλους, τους αφήνει στο πάγκο·
φαντάζεστε να άφηνε στον πάγκο τους καλύτερους παίκτες!
Ακόμα
και αυτός που έχει εργοστάσιο που παράγει «χαρτί υγείας», αναζητεί τους
καλύτερους εργάτες. Άνθρωπο ακατάλληλο δεν τον προσλαμβάνει, ας είναι
και ο πιο κοντινός του φίλος, η αν τον προσλάβει, θα του δώσει ένα
ανεύθυνο πόστο, π.χ. συλλογή σκουπιδιών. Και εμείς οι ίδιοι, όταν
χρειασθούμε κάποιον εργάτη για τον χωράφι μας, όσο ασήμαντο και είναι
αυτό, θα διαλέξουμε τον καλύτερο!
Και
ο αδερφός μας να μας παρακαλέσει, αν δεν κάνει καλά την δουλειά του, θα
βρούμε τρόπο να τον αποκλείσουμε! Ούτε και εδώ έχουν πέραση τα
«προσωπικά» μας· όμως, αλλού έχουν (φευ!) πέραση και μάλιστα μεγάλη....!
Μου
έκανε εντύπωση ο τολμηρός και ρεαλιστικός λόγος, που εξεφώνησε ο
αείμνηστος αρχιμ. Ιωήλ Γιαννακόπουλος, στις 25 Απριλίου 1961, κατά το
εννεαήμερο μνημόσυνο του Χρυσοστόμου Δασκαλάκη Μητροπολίτη Μεσσηνίας
(1945-1961).
Μεταξύ
των άλλων, είπε: «Που είναι τώρα ο Δεσπότης;». (Αλήθεια. Που είναι;!).
«Τι του είπε ο Χριστός μόλις τον είδε;». « Καλώς τον Χρυσόστομο! Εδώ
Ποιμένας είμαι Εγώ! Πέταξε λοιπόν τη ράβδο, βγάλε την μίτρα, βγάλε το
μανδύα, βγάλτα όλα, ναι όλα, και στάσου ενώπιόν Μου γυμνός! Για να
δούμε, τι έκανες στη γη για Μένα. Αν δεν εργάσθηκες για Μένα, δεν έχεις
καμία σχέση μαζί Μου! Θα κλεισθείς αιωνίως στη φυλακή!».
Εκείνη
την ημέρα (λέει ο Χριστός) πολλοί θα μου λένε: «Κύριε, Κύριε, δεν
έβγαλα εγώ στο όνομά Σου δαιμόνια; Δεν έκανα εγώ στο όνομά Σου θαύματα
πολλά; Μα Εγώ τότε θα τους ειπώ ξεκάθαρα: Ποτέ δεν σας γνώρισα σαν
δικούς Μου! Χαθείτε από μπροστά Μου, γιατί υπηρετούσατε την ανομία!»
(Μτ. 7:22-23). Και ο Κύριος είναι ειλικρινής!
«Αδερφοί
και συλλειτουργοί, ας μην πάθουμε ότι παθαίνουν οι καμπάνες! Κτυπάνε,
και φέρουν τον κόσμο στην εκκλησία, ενώ αυτές μένουν πάντα απ’έξω»
(+Αρχιμ. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος).