Κάποια ημέρα, που λειτουργούσε ο πατήρ Ευμένιος στον Ιερό Ναό των
Αγίων Αναργύρων του Νοσοκομείου Λοιμωδών, στο Αιγάλεω, είχε πολύ κόσμο
και πολλά παιδιά.
Την ώρα του Χερουβικού, βγήκε στην Ωραία Πύλη να συγχωρεθή από το εκκλησίασμα.
Εκείνη την στιγμή, βλέπει να κάθωνται μπροστά στην εικόνα της Παναγίας μας, κοντά στο τέμπλο, 3-4 παιδάκια......
Λέει
στο εκκλησίασμα: «Σας έχω πεί ότι δεν θέλω, την ώρα της Θείας
Λειτουργίας, παιδιά να κάθωνται εδώ μπροστά». Καί κατεβαίνει κάτω,
παίρνει τα παιδάκια από το χέρι και τα πάει πίσω-πίσω στον ναό.
Μετά,
μπαίνει στο Ιερό και παίρνει τα Άγια για την Μεγάλη Είσοδο. Ωστόσο, ένα
από τα παιδάκια αυτά φεύγει από πίσω και πάει πάλι μπροστά, στην
βορεινή όμως τώρα Πύλη, και, την ώρα που έβγαινε ο πατήρ Ευμένιος με τα
Άγια, φωνάζει το παιδάκι στην μητέρα του: «Μαμά, μαμά, ο Παππούλης
πετάει, ο Παππούλης πετάει!»
Ένα παρόμοιο γεγονός μαρτυρεί και η
κυρία (Φωτεινή Γιαννάκη), ασθενής του Λεπροκομείου. Μας είπε ότι τον
είχε κάποια γυναίκα, συνασθενής της, και δεν πατούσε κάτω. Αυτή η
γυναίκα καθόταν κοντά στο Ιερό, όταν λειτουργούσε ο πατήρ Ευμένιος.
«Φαινόταν», μας είπε, «ότι δεν πατούσε στην γη.
¨Αυτά
συμβαίνουν στους Αγίους¨, λέω εγώ. Την λέγανε Ευριδίκη. Αυτή είδε αυτό
το πράγμα. Πήγα κι εγώ μια μέρα μπροστά, για να δω, αλλά λέγανε ότι ήταν
αμαρτία αυτό, που ήθελα. Γιατί αυτή η γυναίκα (η Ευρυδίκη) έκανε
μεγάλες προσευχές, εικοσιτετράωρες προσευχές, γι΄αυτό την αξίωνε ο Θεός
να βλέπη και τον πατέρα Ευμένιο να πετάη.»