Υπό Aρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη
Αυτονόητο
πώς σαν έλληνες ορθόδοξοι χριστιανοί είμαστε υπέρ της ταφής των νεκρών
σωμάτων. Αυτή είναι η εκκλησιαστική μας παράδοση· αυτή είναι και η
εθνική μας. Είναι στοιχείο του πολιτισμού μας.
Ο
τάφος θεωρείται η τελευταία κατοκία του νεκρού το σπίτι του. Έτσι, αν
θελήσουμε κάτι από αυτόν, εκεί, στο σπίτι του θα σπεύσουμε να το
ζητήσουμε,π.χ. αν δεν προλάβαμε να συγχωρηθούμε, εκεί θα πάμε να του
ζητήσουμε συγχώρηση «....Το ζωντανόν πρόσωπον να πηγαίνη εις το μνήμα
του αποθανόντος και να ζητή συγχώρησιν, ωσάν να ήτο ζωντανός!».
(Πηδάλιον, εκδ.«Αστέρος», 1982, σελ.716, υποσημ. 2γ).
Άλλο
πράγμα είναι να ξέρει η μάνα που έχασε το παιδί της, ότι το σώμα του
είναι μέσα στον τάφο, και άλλο να ξέρει ότι έγινε στάκτη, που
εξαφανίσθηκε (ιδιαίτερα στις πρώτες μέρες του θανάτου του).
Εκεί,
στον τάφο του, θα πάει να κάνει «τρισάγιο», θα του ανάψει το καναδήλι,
θα γονατίσει, θα κλάψει, θα ξεσπάσει· είναι μια μεγάλη παρηγοριά!
Όλα αυτά χάνονται με την άκρως αψυχολόγητη για μας τους έλληνες «καύση των νεκρών σωμάτων.
Γι'αυτό θεωρείται απίθανο έλληνας ορθόδοξος χριστιανός, με τέτοια βιώματα, να παραδώσει το νεκρό σώμα του συγγενούς στην πυρά....
Δεν έχουμε καμία εκκλησιαστική διάταξη, κάποια απόφαση Συνόδου, κάποιον Ι. Κανόνα που να επιβάλλει την ταφή των νεκρών σωμάτων.
Το
μόνο που έχουμε είναι η μακρόχρονη, άγραφη παράδοση. (Όμως αυτή η
παράδοση λέει και άλλα πράγματα, αλλά καταφρονούνται, π.χ. κηδεία
αυτοκτονούντων).
Έχουμε
περιπτώσεις μοναχών, που από ταπείνωση, παρακάλεσαν τον ηγούμενό τους,
όταν πεθάνουν, να τους πετάξουν σαν σκυλιά στα ποτάμια, και στα άγρια
θηρία, χωρίς καν την εκκλησιαστική ακολουθία!
Και ο ηγούμενος τους έκανε τη χάρη. Το αναφέρει ο Όσιος Ιωάννης της Κλίμακος.
Γράφει:
«Καθ'όν χρόνον οι καλοί αυτοί κάτοικοι της χώρας της μετανοίας
επρόκειτο να αναχωρήσουν προς τον Κύριον και να παρασταθούν εμπρός στο
αδέκαστο βήμα, βλέποντας ότι τελειώνει πλέον η ζωή τους, μέσω του
προϊσταμένου τους, εκλιπαρούσαν με όρκους, τον Μέγαν (τον Ηγούμενον
δηλαδή) να μην αξιωθούν ανθρωπίνης ταφής, αλλά να πεταχθούν σαν άλογα
ζώα η στο ρεύμα του ποταμού η στα θηρία του αγρού. Και πολλές φορές και
το έκανε ο λύχνος εκείνος της διακρίσεως, δίδοντας εντολή να τους
κηδεύσουν χωρίς καμία τιμή και ψαλμωδία», δηλαδή με εντολή του Ηγουμένου
πέταξαν τα νεκρά τους σώματα στα ποτάμια η τα παρέδωσαν στα άγρια
θηρία!» (Όσιος Ιωάννης της Κλίμακος, Λόγος Ε, περί μετανοίας, 5).
(Παρόμοια περιστατικά βλέπουμε και στον Ευεργετινό, τ. Δ , Υπόθεση, ΛΖ,
Κεφ. Γ 7 Δ ).
Oι
μοναχοί που έκαναν αυτή την επιλογή, αμάρτησαν ενώπιον του Κυρίου; Από
ότι φαίνεται όχι, αλλιώς ο ηγούμενος, που ήταν άγιος, δεν θα τους έκανε
αυτή την χάρη, και ο Όσιος Ιωάννης της Κλίμακος δέν θά άφηνε ασχολίαστο
ένα τέτοιο γεγονός.
Μήπως τελικά το θέμα δεν είναι τόσο σοβαρό, όσο το φανταζόμαστε, για την Πίστη μας και για τη σωτηρία μας;
Μήπως;
(Εμπλέκονται και τα «βιώματα» (=ταφή των νεκρών) που έχουμε παιδιόθεν,
που παίζουν καταλυτικό ρόλο στις απόψεις μας, ακόμα και στις θεολογικές
μας τοποθετήσεις!). .
Ένας
κύριος μου είπε: «Πάτερ, αν η Πολιτεία επιβάλλει δια νόμου την καύση
των νεκρών σωμάτων, τότε πια δεν θα έχουμε λείψανα Αγίων!».
Του
απάντησα: «Η αφθαρσία των σωμάτων, είναι υπέρβαση των φυσικών νόμων.
Και αυτή την υπέρβαση δεν την κάνει το σώμα του από μόνο, αλλά η χάρη
του Κυρίου, που κατοικεί μέσα στο σώμα.
Ε,
λοιπόν, αυτή την υπέρβαση του φυσικού νόμου, αυτή η χάρη μπορεί να την
κάνει μέσα στην πυρά. Να βάλουν το σώμα ενός αγίου μέσα στο φούρνο, και
αυτό να μην καίγεται! Να το ξαναβάλουν, και πάλι να μην καίγεται!
Φαντάζεσαι
το σοκ των απίστων; Όπως έγινε με το λείψανο του Οσίου Ιωάννου του
Ρώσσου· το πέταξαν οι Τούρκοι στη φωτιά για να το κάψουν, και δεν κάηκε
ούτε τρίχα!».
Φυσικά, σαν ορθόδοξοι χριστιανοί είμαστε ασυζητητί υπέρ της ταφής των νεκρών, γιατί αυτό ορίζει η παράδοσή μας.
Αυτό
όμως δεν σημαίνει πως αν κάποιος χριστιανός επιλέξει την καύση του
νεκρού του σώματος, είναι για το πυρ της Κολάσεως! (Θυμηθείτε τους
αγωνιστές και θεοφόβουμενους μοναχούς που αρνήθηκαν ακόμα και την
εκκλησιαστική νεκρώσιμη ακολουθία· όχι βέβαια από καταφρόνηση στην
Εκκλησία, όπως κάνουν όσοι είναι εκτός της Εκκλησίας, αλλά από τη μεγάλη
τους ταπείνωση).
Το παν για τη σωτηρία μας δεν είναι, που θα βάλουν το νεκρό μας σώμα, αλλά που θα πάει η αθάνατη ψυχή μας.
Δεν
είναι πως, με ποιό τρόπο θα γίνει η αποσύνθεσή του (από τα σκουλήκια η
από τη φωτιά), αλλά αν, όσο είμαστε εν ζωή, αγωνιζόμαστε να το
οδηγήσουμε στην τήρηση των θείων εντολών.
Δεν είναι, αν θα καεί στη φωτιά, αλλά, αν η ψυχή μας θα καίγεται αιώνια στο πυρ της Κολάσεως.
«Υπεροράν μεν γαρ σαρκός, παρέρχεται γαρ, επιμελείσθαι δε ψυχής πράγματος αθανάτου» (Απολυτίκιον Οσίων).
πηγή:romfea.gr