‘’Κρίμα. Κρίμα. Μακριά από εμάς’’.
Αυτό σκεφτόμαστε και συνεχίζουμε την επόμενη στιγμή ακάθεκτοι την ζωούλα μας.
Αυτή είναι η προσέγγισή μας, απέναντι στο απρόσμενο. Απέναντι στο κακό. Απέναντι στο ανθρώπινο πόνο.
Και θα πει κάποιος, ‘’μα καλά, και τι να κάνω, μπορώ εγώ να κάνω κάτι;’’
Ξέρεις…
Δεν έχει να κάνει με το αν μπορείς να κάνεις κάτι για τον άνθρωπο ο
οποίος πονά. Έχει να κάνει με το πως προσεγγίζεις την ίδια τη ζωή. Τη
δική σου ζωή…
Μην έχεις στο μυαλό σου πως όλα αυτά είναι για τους άλλους. Μην
νομίζεις πως οι άνθρωποι που βρέθηκαν μπροστά στον θάνατο, στην
αρρώστια, στην απώλεια, στο οτιδήποτε κακό, είναι κάτι κατώτερο, είναι
κάτι διαφορετικό από εσένα.
Άνθρωποι με ψυχή, με σάρκα και οστά, με έγνοιες, με προβληματισμούς,
καλοί άνθρωποι, που δεν έφταιξαν σε τίποτα απολύτως είναι. Και αυτοί,
όπως εσύ, δεν το προγραμμάτισαν, δεν το περίμεναν, δεν το ήθελαν, δεν το
ζήτησαν.
Απλά τους ήρθε…
Για αυτό, αν δεν μπορείς να τους σταθείς, αν δεν μπορείς με κάποιον
τρόπο τον πόνο τους με σεβασμό να ανακουφίσεις, τουλάχιστον αναθεώρησε.
Αναθεώρησε τον τρόπο με τον οποίο ζεις. Αναθεώρησε την στάση σου.
Αν θες. Πριν είναι αργά.
Δεν είναι τα άσχημα, ‘’μόνο για τους άλλους’’.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος