Να μην αφήνεις την λύπη να φωλιάζει στην καρδιά σου. Ίσως να έρχονται
φορές, και μπορεί να συμβαίνει πολύ συχνά αυτό, που να μην θέλεις να
αντικρύσεις άνθρωπο, να μην θέλεις να ακούσεις κουβέντα, να θέλεις μόνο
να την πέσεις σε ένα κρεβάτι και να μείνεις εκεί κουκουλωμένος. Η θλίψη,
η μαυρίλα όμως, δεν χαρίζονται σε κανέναν. Να το ξέρεις. Όσο χώρο
ελεύθερο τους αφήσεις, τόσο χώρο μέσα σου θα φροντίσουνε να πιάσουν.
Να προσεύχεσαι.
Δεν είναι μόνο θέμα επικοινωνίας. Είναι και θέμα....
εγρήγορσης. Όταν ο
άνθρωπος είναι χύμα, χαλαρός, όταν ο άνθρωπος αφήνεται όπου τον πάει το
ρεύμα, είτε εύκολα, είτε δύσκολα περνάει, δεν θα τη βγάλει καθαρή. Με
τσαπατσουλιές, η ζωή δεν αντέχεται, δεν βγαίνει.
Τέλος να ευχαριστείς.
Να είσαι ευγνώμων. Για ό,τι έχεις. Για το λίγο, το μικρό, το απλό ή
το μεγάλο, το σπουδαίο. Να ξεστομίζεις – άμα θες – το δόξα τω Θεώ, και
ας το παλεύεις και εσύ ο ίδιος μέσα σου να το πιστέψεις. Η μη
ευγνωμοσύνη φέρνει γκρίνια, η γκρίνια φέρνει λύπη στη καρδιά, και η λύπη
στην καρδιά απελπισία. Όχι. Μην επιτρέψεις να απελπιστείς.
Να χαίρεσαι πάντοτε, αδιαλείπτως να προσεύχεσαι, για κάθε τι να ευχαριστείς…
Τώρα, το πόσο εύκολα ή δύσκολα γίνονται όλα αυτά, αυτό είναι μια άλλη
ιστορία. Και εγώ μια από τα ίδια, παλεύω μαζί τους την άκρη μου να βρω…
Σκέψου το…Ό,τι θες. Όπως θες.
Καλή σου δύναμη...
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.
πηγή: e-psyxologos.gr