Πῶς πρέπει νὰ εἶναι οἱ πολιτικοὶ ἡγέτες:
Μεγάλου Βασιλείου: «Οἱ ἄρχοντες
ὑπάρχουν ὄχι γιὰ νὰ καυχῶνται γιὰ τὴ σπουδαία θέση τὴν ὁποία κατέχουν,
ἀλλὰ γιὰ νὰ τιμοῦν οἱ ἴδιοι τὴ θέση αὐτή» (PG 32, 497).
Γι’ αὐτὸ «ὅσοι
ἐπιδιώκουν τὴν ἀρετὴ δὲν ἀναλαμβάνουν μὲ εὐχαρίστηση δημόσια ἀξιώματα.
Ἀντίθετα ὅσοι ἀποβλέπουν σὲ χρήματα καὶ δόξα, θεωροῦν μέγιστο ἀγαθὸ τὴν
κατάκτηση κάποιας ἐξουσίας, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ ἀποκτοῦν ὅσα ἐπιθυμοῦν»
(PG 32, 1041).
«Ἔργο τῶν ἀρχόντων εἶναι νὰ ἀναχαιτίζουν τὶς ἀταξίες τοῦ
λαοῦ· νὰ τὸν κατευθύνουν στὸ σωστό· ὅταν ὅμως αὐτοὶ πρῶτοι παραβαίνουν
τὸ νόμο, πῶς μποροῦν νὰ καθοδηγοῦν τοὺς ἄλλους;» (PG 56, 24)
. Γι’ αὐτὸ
«πολλοὶ ἡγέτες, ὅταν κλέβουν, ἀναγκάζονται νὰ εἶναι ἐπιεικεῖς στοὺς
ἄλλους, ἐπειδὴ ἔχουν χάσει τὴν παρρησία τους»
