Προστάτες Ἅγιοι τῆς μαρτυρικῆς Ἑλλάδας μας

Ἐπιμέλεια: π. Διονύσιος Ταμπάκης 

Ὄσιος  καὶ Θεοφόρος  Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης 

Ο ΟΣΙΩΤΑΤΟΣ Πατὴρ Ἀρσένιος γεννήθηκε γύρω στὰ 1840 στὰ Φάρασα τῆς Καππαδοκίας. Ὑπῆρξε πνευματικὸς Πατὴρ τοῦ γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου ,τὸν ὁποῖο κι ἐβάπτισε 40 ἡμερῶν στὴν ἁγία κολυμβήθρα.Μεγάλος Ἅγιος καὶ μεγάλος Πατριώτης μὲ ἀγάπη θερμὴ πρὸς τὴν μητέρα μας Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα. Τὸ 1924 λίγο μετὰ τὴν Μικρασιατικὴ  καταστροφὴ ἐκδιώχθηκε μαζὶ μὲ ὅλους τους Ἕλληνες Χριστιανοὺς ὅπου φθάσανε στὴν Κέρκυρα  ὅπως εἶχε προαναφέρει «Θὰ φτάσουμε σ’ἕνα Ἑλληνικὸ νησὶ καὶ μετὰ ἀπὸ 40 ἡμέρες θὰ πεθάνω» Πράγματι ἐκεῖ μετὰ ἀπὸ λίγο ἀρρώστησε καὶ μεταφέρθηκε στὸ Νοσοκομεῖο. Δύο λοιπὸν μέρες πρὶν τὴν κοίμησή του λέει στὸν Ψάλτη τοῦ τὸν Πρόδρομο «Ἔλα νὰ ἀποχαιρετηθοῦμε, Πρόδρομε, γιατί μεθαύριο φεύγω γιὰ τὴν ἄλλη ζωή. Ἦρθε η Παναγία χθὲς τὸ μεσημέρι καὶ μοῦ τὸ εἶπε καὶ μὲ γύρισε καὶ στὸ 'Ἅγιον Ὅρος καὶ εἶδα τὰ Μοναστήρια, πού πολὺ ἐπιθυμοῦσα νὰ ἰδῶ, ἀλλὰ δὲν....

εἶχα ἄξιωθη. Τί νὰ σοῦ διηγηθῶ, Πρόδρομε! Τί πολλὰ Μοναστήρια ποῦ ἔχει τὸ Ἅγιον Ὅρος! Τί μεγάλους Ναούς! Τί μεγαλοπρέπεια!». Ὅταν λοιπὸν εἶχαν περάσει καὶ οἱ δικές του δύο ἥμερες καὶ ἦρθε τὸ «μεθαύριο» ποῦ θὰ’φευγε, ὃ ἀληθινὸς δοῦλος τοῦ Θεοῦ Πατὴρ Ἀρσένιος, ἀφοῦ προηγουμένως κοινώνησε, ἔφυγε γιὰ τὴν ἀληθινὴ ζωὴ κοντὰ στὸν Χριστό. Ό ἀκτήμων Πατὴρ Ἀρσένιος δὲν εἶχε ὑλικὴ περιουσία νὰ ἀφήση. Μόνο μερικὰ τριμμένα βιβλία........

Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τῶν Ὁσίων τὸν βίον ἐκμιμησάμενος,

 εν ἐσχάτοις τοῖς χρόνοις, Πάτερ Ἀρσένιε, 

ἐπληρώθης δωρεῶν τοῦ θείου Πνεύματος, 

καὶ θαυμάτων αὐτουργός, θεοφόρε γεγονῶς,

 παρέχεις ἐνὶ ἐκάστω, τὰς ἐκ Θεοῦ χορηγίας, 

ταῖς ἰκεσίαις σου πρὸς Κύριον.

Ἅγιος  Ἱερομάρτυς Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. 

Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, γεννήθηκε στὸ Μονοδένδρι τῆς Αἰτωλοακαρνανίας, ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς, πού τοῦ ἔμαθαν τὰ πάντα γύρω ἀπὸ τὸν Χριστιανισμό. Σὲ ἡλικία 20 χρόνων πῆγε στὸ Ἅγιο Ὅρος, γιὰ νὰ σπουδάσει στὸ σχολεῖο τῆς Μονῆς Βατοπεδίου. Στὴν συνέχεια πῆγε στὴν Μονὴ Φιλοθέου, ὅπου ἐκάρη μοναχὸς καὶ χειροτονήθηκε καὶ ἱερέας.

Ὁ Κοσμᾶς ὅμως, δὲν μποροῦσε νὰ ἡσυχάσει. Ἤθελε νὰ διδάξει ὅλους τους σκλαβωμένους Ἕλληνες γιὰ τὸν Χριστό. Θεωροῦσε ὅμως τὸν ἑαυτὸ τοῦ ἀδύνατο γιὰ νὰ τὸ κάνει. Μὲ Θεία ὅμως φώτιση πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ συνάντησε τὸν ἀδελφό του, Χρύσανθο, ὁ ὁποῖος ἦταν δάσκαλος. Αὐτὸς τὸν βοήθησε στὴν ρητορική, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ διδάξει.

Στὴν συνέχεια, ἀφοῦ πῆρε τὴν ἄδεια τοῦ πατριάρχη, γύρισε στὴν Ἑλλάδα καὶ κυριολεκτικὰ τὴν ὄργωσε ἀπὸ ἄκρη σὲ ἄκρη. Ἀπ’ ὅπου πέρναγε πλῆθος πιστῶν «ραγιάδων», τὸν ἄκουγε μὲ πολλὴ προσοχή. Εἶναι χαρακτηριστικὸ αὐτὸ ποῦ εἶπε κάποτε στὴν ὁμιλία τοῦ σ’ ἕνα χωριό: «Ἦρθα στὸ χωριό σας νὰ σᾶς κηρύξω τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Δίκαιο λοιπὸν εἶναι νὰ μὲ πληρώσετε γιὰ τὸν κόπο μου. Ὄχι ὅμως μὲ χρήματα, γιατί τί νὰ τὰ κάνω; Ἡ πληρωμή μου εἶναι νὰ βάλετε τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ στὴν καρδιά σας γιὰ νὰ κερδίσετε τὴν αἰώνια ζωή».

Ἀπ’ ὅπου πέρασε ἐκτὸς ἀπὸ τὶς διδασκαλίες ποῦ ἔκανε, ἔκτιζε σχολεῖα, βοηθοῦσε τοὺς ἀπόρους καὶ γενικῶς ἔκανε πολλὰ καλά.

Τελικὰ ἐπειδὴ ἔκανε κακὸ στοὺς Τούρκους, συνελήφθη καὶ ἀπαγχονίστηκε τὴν  24η Αὐγούστου 1779.)

Ἦχος γ’. Μέγαν εὔρατο ἐν τοῖς κινδύνοις.

Κόσμον ηὔγασας Πνεύματι θείω,

 κόσμον ἤνεγκας τὴ  Ἐκκλησία, 

κόσμημα θεῖον, πιστῶν το προπύργιον, 

ταῖς διδαχαῖς σὺ τὸ Γένος ἐφώτισας 

καὶ τῆς δουλείας τὰ σκότη διέλυσας, 

Κοσμᾶ ΄Ἅγιε• τῶν  Ἀποστόλων ὁμότροπε, 

Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε 

κοσμῆσαι τὰς ψυχᾶς τῶν ἀνυμνούντων σε.

Ἁγίος Ἱερομάρτυς Βλασίος ὁ ἐν Σκλαβαίνοις Ἀκαρνανίας

Ὁ Ἅγιος Βλάσιος γεννήθηκε στὸ χωριὸ Σκλάβαινα τῆς Ἀκαρνανίας περὶ τὰ τέλη τοῦ 10ου αἰώνα ἢ τὶς ἀρχὲς τοῦ 11ου αἰώνα μ.Χ., ὅπου το ἔτος 1923 βρέθηκε ὁ τάφος του καὶ τὸ τίμιο λείψανό του. Ἐκάρη μοναχὸς στὴ μονὴ τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, στὴν παλιὰ Κιάφα – Σκλάβαινα τῆς ἐπαρχίας Βόνιτσας καὶ Ξηρομέρου, στὴν ὁποία διετέλεσε καὶ ἡγούμενος. Ἐτελειώθη μὲ μαρτυρικὸ θάνατο ἀπὸ Ἀγαρηνοὺς πειρατὲς μαζὶ μὲ πέντε συμμοναστές του καὶ πλῆθος χριστιανῶν λαϊκῶν ἀντρῶν γυναικὼν καὶ παιδιῶν ποὺ ἀποτελοῦσαν ποίμνιό του, γιὰ τὴν πίστη τους στὸ Χριστό. Τὸν ἀποκεφάλισαν ἀφοῦ προηγουμένως κάρφωσαν ἀργὰ στὸ σῶμα τοῦ πέντε καρφιά, Στὴν συνέχεια οἱ δήμιοί του προσπάθησαν νὰ κάψουν τὸ σῶμα του ἀλλὰ αὐτὸ δὲν κάηκε. Οἱ διασωθέντες χριστιανοὶ ποὺ ἔφτασαν στὸ σημεῖο ἔθαψαν τὸν Ἅγιο Βλάσιο χωριστὰ ἀπὸ τοὺς πέντε συμμαρτυρίσαντες συνασκητὲς του, τοὺς ὁποίους ἐνταφίασαν μαζί σε κοινὸ τάφο. Τοὺς ὑπόλοιπους χριστιανοὺς τοὺς ἔθαψαν φύρδην μύγδην σὲ μεγαλύτερο ὁμαδικό. Τὸ μαρτύριο τοὺς ἔλαβε χώρα τὴν 19η Δεκεμβρίου ἡμέρα Κυριακή. Τὸ μαρτύριό του φανέρωσε ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος σὲ πολλοὺς εὐσεβεῖς ἱερεῖς καὶ Χριστιανοὺς τῆς περιοχῆς καὶ στὸν  Ἅγιο γέροντα τῆς ἐποχῆς μας π. Παισιο τὸν Ἁγιορείτη. Ὁ π. Παίσιος μάλιστα μετέβη στὰ Σκλάβαινα γιὰ νὰ προσκυνήσει τὸν χαριτόβρυτο τάφο καὶ τὰ ἱερὰ λείψανα τοῦ Ἁγίου. Ἑορτάζει τὴν 11η Φεβρουαρίου

Ἦχος γ’. Θείας πίστεως

Νέος ἥλιος, ἠμὶν ἐφάνης,

ει καὶ ἠθλησας, τοῖς πάλαι χρόνοις, 

τὴ φανερώσει τῶν θείων λειψάνων σου,

Ιερομάρτυς Πατὴρ ἠμῶν Βλάσιε, 

καὶ καταυγάζεις ἠμᾶς θείαις χάρισιν 

ὅθεν πρέσβευε, Κυρίω τῷ σὲ δοξάσαντι 

δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος».

Ἅγιος Νέος Ἱερομάρτυς Χρυσόστομος, Ἐπίσκοπος Σμύρνης(+1922)καὶ ἄλλοι 4 νέοι Ἐθνο-Ἱερομάρτυρες

Ὅπως ἀναφέρει καιο Rene Puaux, «Ὁ θάνατος τῆς Σμύρνης», Ἀθήνα 1992, σσ. 57-58).

«Ὁ ὄχλος ἅρπαξε χωρὶς χρονοτριβὴ τὸν μητροπολίτη καὶ τὸν ὁδήγησε πιὸ πέρα, μπροστὰ στὸ κομμωτήριο τοῦ Ismail, ἑνὸς Ἰταλοῦ προστατευόμενου• ἐκεῖ σταμάτησαν καὶ τὸν ἕντυσαν μὲ μία ἄσπρη μπλούζα ποὺ πῆραν ἀπὸ τὸν κομμωτή• ἄρχισαν ἀμέσως νὰ τὸν χτυποῦν λυσσασμένα μὲ γροθιὲς καὶ μὲ ξύλα, καὶ νὰ τὸν φτύνουν στὸ πρόσωπο• τοῦ τρύπησαν μὲ μαχαιριὲς τὸ σῶμα• τοῦ ξερίζωσαν τὴ γενειάδα• τοῦ ἔβγαλαν τὰ μάτια• τοῦ ἔκοψαν τὴ μύτη καὶ τὰ αὐτιά.» Πρέπει νὰ σημειώσουμε, ὅτι ἡ γαλλικὴ περίπολος παρακολουθοῦσε τὰ γεγονότα μέχρι τὴ σκηνὴ ποὺ περιγράψαμε. Οἱ ἄνδρες ποὺ τὴν ἀποτελοῦσαν (ἐπρόκειτο γιὰ ναῦτες), εἶχαν βγεῖ ἔξω ἀπ’ τὰ ροῦχα τους, ἔτρεμαν χωρὶς ὑπερβολὴ ἀπὸ τὴν ἀγανάκτηση καὶ ἤθελαν νὰ ἐπέμβουν. Ὁ ἐπικεφαλῆς, ὅμως, ἀξιωματικός, μὲ τὸ περίστροφο στὸ χέρι ἀκολουθοῦσε τὶς διαταγὲς ποὺ τοὺς εἶχαν δοθεῖ καὶ τοὺς ἐμπόδισε νὰ κάνουν ὁποιαδήποτε κίνηση. Στὴ συνέχεια, δὲν εἴδαμε πιὰ τὸ Μητροπολίτη, ποὺ τὸν ἀποτελείωσαν σὲ μικρὴ ἀπόσταση πιὸ πέρα». 

Ἦχος γ΄ Μέγαν εὔρατο

Μέγαν μάρτυρα ἡ Ἐκκλησία,

μέγαν ἥρωα τὸ ἔθνος σύμπαν,

τὸν τῆς Σμύρνης ὑμνοῦμεν Χρυσόστομον.

Καὶ γὰρ γενναίως ἀθλήσας ὑπέμεινεν

ὑπὲρ πατρίδος καὶ πίστεως θάνατον.

Ἱεράρχου τὲ ὑπόδειγμα ἐαυτὸν ἀνέδειξε

τὸν στέφανον λαβῶν τὸν ἁμαράντινον.

Ἦχος γ΄Θείας Πίστεως.

Τὴν πεντάδελφον πάντες χορεία,
ευφημήσωμεν θερμὴ καρδία,

Μικρασίας Ποιμένων τὸ καύχημα.

Διὰ Χριστοῦ καὶ Πατρίδος ἀγάπησιν 

ἕως θανάτου προθύμως ἐνήθλησαν.

Νεομάρτυρες, Χριστοῦ Τοῦ Θεοῦ ὡς ἄγγελοι, 

πρεσβεύσατε ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἠμῶν

Ήχος πλ α΄ Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Χρυσοστόμου ἀνδρείαν πάντες τιμήσωμεν,

Γρηγορίου τὴν πίστην ἐγκωμιάσωμεν,

Εὐθυμίου τὸ γενναῖον μιμησώμεθα,

Ἀμβροσίου τὸ στερόν,

Προκοπίου ἀκλινές.

Διὰ Χριστὸν ἐν ἐσχάτοις 

καὶ Τῆς Πατρίδος ἀγώναν 

 την ἐαυτὸν ζωὴν παρέδωκαν.

Ἅγιος Ἀμβρόσιος Μητροπολίτης Μοσχονησίων

Κατὰ τὴ Μικρασιατικὴ καταστροφὴ τάφηκε ζωντανός, ἀπὸ τοὺς Τούρκους μαζὶ μὲ ἄλλους ἐννέα Ἱερεῖς σὲ λάκκο ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη τῶν Κυδωνιῶν (15 Σεπτεμβρίου 1922 μ.Χ.).

Ἅγιος Προκόπιος Λαζαρίδης Μητροπολίτης Ἰκονίου (1911 - 1923 μ.Χ.)

Ἐν μέσω  τῆς καταδυναστεύσεως τοῦ ποιμνίου καὶ τῶν ποιμένων του, ἀλλὰ καὶ τῶν ἀπελπισμένων κλαυθμῶν τοῦ λαοῦ, ἀφοῦ τοὺς ὑπέβαλλαν οἱ Τοῦρκοι σὲ φοβερὲς κακώσεις ὁ Μητροπολίτης Προκόπιος παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὸν Μέγα Ἀρχιερέα καὶ Σωτήρα Χριστό, προμαχώντας καὶ συμπάσχοντας μὲ τοὺς στενάζοντες Ἕλληνες χριστιανοὺς τῆς Ἀνατολίας.

Ἅγιος Γρηγόριος Μητροπολίτης Κυδωνιῶν 

Ὅταν δὲ στὶς 15 Σεπτεμβρίου πληροφορήθηκε τὴ σφαγὴ τοῦ μητροπολίτη Μοσχονησίων Ἀμβροσίου καὶ τῶν 6.000 κατοίκων τους ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ὁ Γρηγόριος ἀγωνίστηκε ὑπεράνθρωπα καὶ κατόρθωσε νὰ συγκατατεθοῦν οἱ Τοῦρκοι νὰ ἔλθουν ἑλληνικὰ πλοῖα ἀπὸ τὴ Μυτιλήνη μὲ ἀμερικανικὴ σημαία καὶ μὲ τὴν ἐγγύηση τοῦ Ἀμερικανικοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ καὶ νὰ παραλάβουν 20.000 Ἕλληνες ἀπὸ τὶς 35.000 ποὺ κατοικοῦσαν τὶς Κυδωνιές. Ὁ Γρηγόριος ἀρνήθηκε νὰ ἀναχωρήσει καὶ στὶς 30 Σεπτεμβρίου οἱ Τοῦρκοι τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν φυλάκισαν. Στὴ φυλακὴ βασανίστηκε φρικτὰ καὶ στὶς 3 Ὀκτωβρίου, μαζὶ μὲ ἄλλους Ἱερεῖς καὶ προκρίτους τῶν Κυδωνιῶν ποὺ εἶχαν ἐπίσης συλληφθεῖ θανατώθηκε.

Ἅγιος Εὐθύμιος Μητροπολίτης Ζήλων

Ὁ Εὐθύμιος Ἀγριτέλης, ὑπῆρξε ἐπίσκοπος Ζήλων ἀπὸ τὸ 1912 μ.Χ. ἕως τὸ 1921 Τὸ 1919 μ.Χ.,  ανήμερα τῆς Παναγίας, ὁ Εὐθύμιος συγκεντρώνει 12.000 ἀντάρτες ἔξω ἀπὸ τὴν κωμόπολη Τσασοὺρ μὲ γενικὸ ἀρχηγὸ τὸν Κυριάκο Παπαδόπουλο μὲ ἀποτέλεσμα τὴν ὁλοσχερῆ καταστροφὴ τῆς πόλεως καὶ τὸν ἀφανισμὸ τῶν Τούρκων ἐνόπλων. Ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἡμέρα οἱ Τοῦρκοι καταζητοῦν τὸν Εὐθύμιο, θεωρώντας τὸν ἐπίσημο ἀρχηγὸ τῶν ἀνταρτῶν τοῦ Δυτικοῦ Πόντου.

Στὶς 21 Ἰανουαρίου τοῦ ἴδιου ἔτους, οἱ Κεμαλικοὶ συλλαμβάνουν τὸν Εὐθύμιο, τὸν Ἀρχιμανδρίτη Ἀϊβαζίδη μαζὶ μὲ προύχοντες τῆς πόλης. Ὁ Ἅγιος Εὐθύμιος ὁδηγεῖται στὴν Ἀμάσεια, ὅπου καταδικάζεται σὲ θάνατο καὶ κλείνει στὶς φυλακὲς Σούγια τῆς Ἀμασείας, ποὺ ἔχουν μετατραπεῖ σὲ τόπο κολάσεως ἀπὸ τὶς ὀδύνες καὶ τὸν πόνο τῶν βασανιστηρίων, ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Εὐθύμιος ὑποκύπτει ἀπὸ τὸ βάρος τῶν πληγῶν του τὸ 1921 μ.Χ. καὶ λαμβάνει τὸν ἁμαράντινο στέφανο τοῦ μαρτυρίου.

Ἅγιος Νεομάρτυς Γεώργιος ὁ ἐκ Χίου .

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος γεννήθηκε στὴ Χίο. Ὁ πατέρας τοῦ ὀνομαζόταν Παρασκευᾶς, ἡ δὲ μητέρα τοῦ Ἀγγεροῦ. Σὲ ἡλικία 18 μηνῶν, ὀρφανὸς ἀπὸ μητέρα, παραδόθηκε ἀπὸ τὸν πατέρα του νὰ τὸν ἀναθρέψει ἡ μητριά του. Σὲ παιδικὴ ἡλικία οἱ γονεῖς, παρέδωσαν τὸν Γεώργιο σὲ κάποιο λεπτουργό, Βισσετζὴ ὀνομαζόμενο, γιὰ νὰ τοῦ μάθει τὴν τέχνη του. Ὅταν κάποτε μὲ τὸ ἀφεντικὸ τοῦ ἦλθε στὰ Ψαρά, γιὰ νὰ φιλοτεχνήσουν τὸ τέμπλο τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ὁ Γεώργιος ἔφυγε μὲ ὁρισμένους νέους στὴν Καβάλα. Ἐκεῖ συνελήφθη νὰ κλέβει ἀπὸ ἕναν κῆπο καὶ παραδόθηκε στὸν κριτή. Γιὰ ν' ἀποφύγει τὴν τιμωρία δέχτηκε τὸν Ἰσλαμισμό, περιτμήθηκε καὶ ὀνομάστηκε Ἀχμέτ.

Σὲ ἡλικία 10 χρονῶν, ἐπέστρεψε στὴ Χίο κλαίγοντας καὶ ὀμολογώντας τὸν Χριστό. Ὁ πατέρας του γιὰ νὰ τὸν προφυλάξει τὸν μετέφερε σ' ἕνα κτῆμα του στὶς Κυδωνιές.

Ἀργότερα, 22 χρονῶν, ἀρραβωνιάστηκε καὶ ὁ ἀδελφός της μνηστῆς του, ἐπειδὴ εἶχε μαζί του χρηματικὲς διαφορές, τὸν πρόδωσε στὸν Τοῦρκο διοικητή, ὅτι ἐνῶ ἔγινε Μουσουλμάνος ἐπανῆλθε στὸν Χριστιανισμό. Βασανίστηκε σκληρὰ καὶ ἀφοῦ μέσα στὴ φυλακὴ κοινώνησε τῶν ἀχράντων μυστηρίων, τὸ πρωὶ τῆς 26ης Νοεμβρίου 1807 μ.Χ. τοῦ ἔκοψαν - μὲ μαρτυρικὸ τρόπο - τὸ κεφάλι λίγο-λίγο. Ἔτσι ἔλαβε τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου, ἀπὸ τὸν ἀθλοθέτη Χριστό.

Ἦχος α΄Τῆς ἐρήμου πολίτης

Πληθὺς Κυδωνιαίων ἐν ὠδαῖς εὐφημήσωμεν,

ημῶν τὸν πολιοῦχον καὶ τῆς Χίου τὸ καύχημα, 

τῆς πίστεως πρόμαχον θερμόν,

 Γεώργιον ὁπλίτην τὸν στερρὸν .

Ἐνεπλάκη γὰρ γενναίως τῷ δυσμενῆ 

καὶ τοῦτον κατηκόντισεν• 

ὅθεν ἐν οὐρανοῖς στεφηφορῶν 

μάρτυσι συναγάλλεται

 και ἠμὶν ἐξευμενίζεται 

τὸν μόνον φιλάνθρωπον.

     

Ἅγιος Χριστόφορος ὁ Παπουλάκος

Ὁ Παπουλάκος/κὴς γεννήθηκε μετὰ τὸ 1770 στὸν Ἄρμπουνα τοῦ δήμου Κλειτορίας τῶν Καλαβρύτων. Μετέρχονταν τὸ οἰκογενειακὸ ἐπάγγελμα τοῦ κρεοπώλη. Ἦταν ἄνθρωπος φιλήσυχος καὶ δίκαιος. Σὲ ὥριμη ἡλικία βλέπει ἕνα οὐράνιο σημεῖο στὴν οἰκία του, ποὺ τὸν προστάζει νὰ ἀφιερωθεῖ ἐξ ὁλοκλήρου στὸν Χριστὸ ὡς κήρυκας μοναχός. Ἦταν ἁπλὸς καὶ κατεῖχε στοιχειώδεις γραμματικὲς γνώσεις. Εἶχε ὅμως ζήσει στὴν πιὸ ἔντονη περίοδο τοῦ Ἔθνους μας. Συμμετεῖχε στὴ μεγάλη προετοιμασία καὶ στὸν ἀγώνα γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὸ μακρόχρονο ὀθωμανικὸ ζυγό.

Ἔτσι ζυμώθηκε μὲ τὰ ἐθνικὰ νάματα καὶ τὴν πνευματικότητα, καὶ ὅταν οἱ Βαυαροὶ καὶ τὰ ὄργανά τους θέλησαν νὰ ἀλλοιώσουν τὸ Ἑλληνορθόδοξο πνεῦμα μὲ ἀπαράδεκτες καὶ ὕποπτες καινοτομίες, ὁ Χριστοφόρος τέθηκε ἐπικεφαλῆς στὸν ἀγώνα γιὰ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἐλευθερία. 

Ὁ Παπουλάκος περιοδεύει σὲ ὅλη τὴν Πελοπόννησο, στὴν Ἀττικὴ καὶ σὲ πολλὰ νησιά, ὅπως στὶς Σπέτσες, στὴν Ὕδρα, στὸν Πόρο καὶ στὴν Ἐλαφόνησο, διδάσκοντας τὸ Λόγο τοῦ Θεοῦ. Οἱ Διδαχὲς τοῦ εἶναι βάλσαμο καὶ ἐλπίδα γιὰ τοὺς ταλαίπωρους ἀνθρώπους τῶν περιοχῶν αὐτῶν. Παντοῦ στηλιτεύει τὶς προσπάθειες τῆς ξενόφερτης ἐξουσίας καὶ τῶν προστατῶν αὐτῆς, ποὺ προσπαθοῦν νὰ ἀλλοιώσουν τὴν παράδοσή μας. Μὲ τὸ λόγο τοῦ μεταμορφώνει τὸ λαό, ὥστε νὰ ἐπικρατεῖ ἀγάπη, δικαιοσύνη καὶ συγχώρηση

Ὁ ἀγωνιστὴς γιὰ ἕνα χρόνο ἐγκλείεται στὶς ὑγρὲς καὶ ἀνήλιες φυλακὲς τοῦ Ρίου. Ὅταν μεταφέρεται στὴν Ἀθήνα, γιὰ νὰ δικασθεῖ, κλῆρος καὶ λαός, μὲ κλάματα καὶ δεήσεις, ὑποκλίνονται σὲ ἐκεῖνον, ἀπ' ὅπου περνᾶ. Τὸ Κράτος δὲν τολμᾶ νὰ τὸν δικάσει, γιατί ὁ λαὸς εἶναι μὲ τὸ μέρος του καὶ ἕτοιμος νὰ ἀναιρέσει τὶς συκοφαντίες. Μὲ πιέσεις τῆς πολιτείας στὴν Ι. Συνόδο περιορίζεται σωματικῶς διὰ βίου, περιφρουρούμενος στὴ Μονὴ Προφήτου Ἡλιοῦ Θήρας καὶ ἀργότερα στὴ Μονὴ Παναχράντου Ἀνδρου. Ἀλλὰ ὁ λαὸς δὲν τὸν λησμονεῖ. Ἀπ' ὅλα τα Βαλκάνια ἔρχονται προσκυνητὲς στὰ σιδερόφρακτα κελλιά, ὅπου φυλάσσεται, γιὰ νὰ πάρουν τὴν εὐχή του ἢ κομμάτι ἀπὸ τὸ ράσο του γιὰ ἁγιασμό. Κοιμήθηκε στὴν Ἄνδρο στὶς 18 Ἰανουαρίου 1861. 

Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Βρονταῖς ταῖς τῶν λόγων σου περιβαλλόμενος,

 Κυρίω, παρίστασαι τῷ βασιλει καὶ Θεῶ, 

Χριστόφορε ἀοίδιμε, 

σὺ γὰρ ἓν τῷ Μορέα διαπρύσιος ὤφθης, 

διδαχῶν τοῦ Κυρίου προβολεὺς τὲ καὶ κῆρυξ,

 καὶ νῦν πάτερ αὐγάζεις, ψυχᾶς λατρῶν τοῦ Κυρίου σου.

Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Ε’, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. 

Ὁ ἅγιος Ἱερομάρτυρας Γρηγόριος γεννήθηκε στὴ Δημητσάνα τῆς Ἀρκαδίας ἀπὸ πτωχοὺς ἀλλὰ ἐνάρετους γονεῖς οἱ ὁποῖοι τὸν γαλούχησαν μὲ τὰ νάματα τῆς ὀρθόδοξης πίστης. Στὶς 19 Αὐγούστου 1785 ἐκλέχθηκε Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης. Στὸ πατριαρχικὸ θρόνο παρέμεινε μέχρι τὸ Δεκέμβριο τοῦ 1798 ὁπότε καθαιρέθηκε ἀπὸ τὴν Πύλη, διότι θεωρήθηκε ἀνίκανος νὰ διατηρήσει τὴν ὑποταγὴ τῶν χριστιανικῶν λαῶν κάτω ἀπὸ τὸν τουρκικὸ ζυγὸ καὶ ἐξορίστηκε στὸ Ἅγιος Ὅρος. Τὸ 1818 κλήθηκε γιὰ τρίτη φορὰ στὸν Οἰκουμενικὸ θρόνο ὅπου παρέμεινε μέχρι τὶς 10 Ἀπριλίου 1821 ἡμέρα τοῦ Πάσχα ὅταν οἱ Τοῦρκοι τὸν κρέμασαν στὴν Πύλη τοῦ πατριαρχείου. Στὶς 10.4.1921 ἀνακηρύχθηκε Ἅγιος ἀπὸ τὴν Ι. Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Τὸ δὲ λείψανό του εὑρίσκεται στὸ Μητροπολιτικὸ Ναὸ τῶν Ἀθηνῶν.10η  Ἀπριλίου

Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὁσίως ἱέρευσας, τῷ ἐπὶ πάντων Θεῶ, 

καὶ θύμα εὐπρόσδεκτον, ὡς ἐναθλήσας καλῶς,  

Χριστῷ προσενήνεξαι. Ὅθεν ἡ σὴ ἀγχόνη, 

ἀληθῶς ἀνεδείχθη, λύτρον μακρᾶς δουλείας, 

τῶν Ἑλλήνων τῷ γένει• 

διὸ Ἱερομάρτυς, Γρηγόριε τιμῶμέν σε.

 

 

πηγή orthodoxia-ellhnismos