Ἔρχονται δύσκολοι καιροί, ἀπ' ὅλες τὶς μεριὲς θὰ μᾶς χτυπᾶνε.
Καὶ θὰ ἀντέξουν μόνο αὐτοί, ποῦ μάθανε νωρὶς νὰ ἀγαπᾶνε. Θέτω, ἕνα δικό μου προσωπικὸ δίλημμα. Ἡ στάση
μου στὴν σημερινὴ πραγματικότητα, ὡς Ἕλληνα καὶ Χριστιανοῦ ὀρθόδοξου, ποιὰ
πρέπει νὰ 'ναι;
Ἡ προσευχὴ ἡ τὸ μαχαίρι;
Μέσα μου, δυὸ πρόσωπα παλεύουν. Τὸ
ἕνα, μοῦ ζητάει νὰ πολεμήσω, ὅλους αὐτοὺς ποὺ χρόνια τώρα καταστρέφουν, ὅτι καὶ
ὅσους ἀγαπάω. Τὸ ἄλλο μου ζητάει νὰ τοὺς
ἀγαπήσω, ἀκόμα κι ἂν μὲ σταυρώνουν. Ἡ εὐτυχής,
"δυστυχία" τοῦ Χριστιανοῦ, εἶναι ὅτι πρέπει πάντα καὶ σὲ κάθε τοῦ
δίλημμα, νὰ σκέφτεται: Τί θὰ 'κανε ὁ Χριστὸς στὴ θέση μου;