Ας ξαναδιαβάσουμε την ιστορία μέσα από τις φωτογραφίες[1].
Ο Εμφύλιος μόλις έχει τελειώσει. Οι άνθρωποι, μέσα σ’ αυτή τη χαώδη κατάσταση, προσπαθούσαν να οργανώσουν τη ζωή τους.
Ο αγώνας γινόταν για ένα πιάτο φαΐ, για ένα τρύπιο παντελόνι ή
φουστάνι, για ένα ζευγάρι παπούτσια, που είχαν βαρεθεί να
πηγαινοέρχονται στον τσαγκάρη.
Για να βρεθούν όμως κι αυτά, ο αγώνας γινόταν κυρίως για τη δουλειά, για το μεροκάματο......
Οι διάφορες συντεχνίες, συγκεντρωμένες σε γνωστά στέκια, περίμεναν
από τα ξημερώματα τους εργολάβους, αλλά και απλούς ιδιώτες, για να
τους δώσουν δουλειά.
Η διαπραγμάτευση σκληρή, αδυσώπητη, απάνθρωπη μερικές φορές!
Οι ανειδίκευτοι και τα παιδάκια, στις δουλειές του ποδαριού .
Κάλτσες, τσατσάρες, πιαστράκια, καθρεφτάκια, ξυραφάκια και ότι
χωρέσει ο νους σου, που να μπορεί όμως να χωρέσει, σ’ ένα τελάρο
κρεμασμένο από το λαιμό.
Σ’ όλους αυτούς, μπορείς να προσθέσεις και τους χιλιάδες
επαρχιώτες, που έφταναν κάθε μέρα με τρένα και λεωφορεία,
εγκαταλείποντας τα χωριά τους, με την ελπίδα μιας καινούργιας ζωής.
Η εσωτερική μετανάστευση κράτησε χρόνια και χρόνια, ώσπου η
Αθήνα, η Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις της Ελλάδας, γίνουν τα σημερινά
τέρατα, που όλους μας δυναστεύουν.
Τα τεφτέρια των τσαγκάρηδων, των ραφτάδων και πιο πολύ των μπακάληδων, έπαιρναν κάθε μέρα φωτιά.
«Μισή οκά ζάχαρη, μισή ρύζι, ψωμί και … γράφτα!».
Οι δρόμοι χωμάτινοι, νερό από τις βρύσες στις γωνιές των τετραγώνων και ηλεκτρικό ρεύμα, μόνο για το ένα τρίτο των Ελλήνων!
Τα δολάρια της Αμερικάνικης βοήθειας, τα μασούσαν οι ημέτεροι και
οι χαρακτηρισμένοι πολίτες Β! κατηγορίας, δεν έβρισκαν δουλειά ούτε στα
σκουπίδια της γειτονιάς τους!
Ο μόνος δρόμος που απέμενε, ήταν ο δρόμος της ξενιτιάς και τον ακολούθησαν πολλοί.
Άλλη μια Ελλάδα σκορπίστηκε στη Γερμανία, στο Βέλγιο, στην Αμερική
και την Αυστραλία και τάιζε με τα εμβάσματα της για πολλά χρόνια, αυτούς
που έμειναν πίσω.
[1] Οι φωτογραφίες προέρχονται από το αρχείο του Κώστα
Μεγαλοοικονόμου.Ο Κώστας Μεγαλοοικονόμου, ο «καθηγητής» όπως τον
αποκαλούσαν οι συνάδελφοι του, γεννήθηκε στη Σμύρνη και ήρθε στην Ελλάδα
το 1922. Εγκαθίσταται στην Αθήνα και αρχίζει να ασχολείται με το
φωτορεπορτάζ. Με την ευαίσθητη και ματιά του, για 60 χρόνια κατέγραφε
την ιστορία αυτού του τόπου. Οι φωτογραφίες επιλέχθηκαν από τον Άρη
Μαραγκόπουλο και δημοσιεύθηκαν στο Λεύκωμα με τίτλο «Η άλλη Ελλάδα
1950-1965». Είναι ένα μικρό φιλμ νουάρ όπως και η 15ετία που αποτυπώνει.
Πηγή: kaistriotis.blogspot.gr