Χθὲς βράδυ κοιμηθήκαμε παρέα μὲ βροχὲς
καὶ σκληροὺς ἀέρηδες. Τὸ νερὸ κτυποῦσε τὰ πορτοπαράθυρα καὶ σὲ συνδυασμὸ
μὲ τὸν δυνατὸ ἄνεμο προσπαθοῦσε νὰ ξυπνήσεις τοὺς φόβους μας. Τὸ ἱλαρὸ
φῶς τοῦ καντηλιοῦ καὶ ἡ εἰκόνα Ἐκείνου ποὺ μᾶς ἀγαπάει δὲν ἄφηναν
περιθώρια στὶς σκιὲς νὰ ξεμυτίσουν. Ἕνα ζεστὸ κρεβάτι, μιὰ ὄμορφη
συντροφιὰ καὶ ἡ θαλπωρὴ τῶν ἀνθρώπινων σχέσεων, εἶναι γεύση παραδείσου,
ποὺ ὅμως τὰ πάθη μας, καὶ ἡ τελειοθηρικὴ ἐμμονή μας γιὰ κάτι δῆθεν
«ἀνώτερο» καὶ «ἰδιαίτερο» δὲν μᾶς ἀφήνουν να ἐκτιμήσουμε καὶ νὰ χαροῦμε.
Εἶναι αὐτὴ ἡ ἀδυναμία μας, νὰ ἀποδεχθοῦμε τὴν ἔλλειψη τῶν πραγμάτων, ποὺ
μᾶς κάνει ἐξαντλητικὰ νὰ ἀναζητοῦμε τὸ τέλειο.
περπάτησα γιὰ
κάμποση ὥρα, στὰ βήματα Ἐκείνου, ποὺ ὅλη νύχτα ἐπλένε καὶ ξεδιψοῦσε τὸ
κορμὶ τῆς Γῆς. Χωράφια μουσκεμένα, δέντρα καλὰ πλυμένα, γῆ σὲ ὀργασμὸ
ἀπὸ τὴν συνουσία, ζῶα στὸν ἀγώνα τῆς τροφῆς, ἄνθρωποι μὲ ἀνάσες ποὺ
θολώνουν τὰ τζάμια.
Τότε κατάλαβα, γιατί ἡ ἀθεΐα ἀναπτύχθηκε στὰ ἀστικὰ κέντρα. Γιατί εἶναι ἀδύνατον νὰ ζεῖς μὲ τὴν φύση καὶ νὰ εἶσαι ἄθεος…
