«Οστούν εκ των οστέων μου»: Οι σχέσεις των δύο φύλων στην Εκκλησία

Εικόνα ζωής: «Οστούν εκ των οστέων μου»

Ο Θεός της Εκκλησίας είναι κοινωνία ελευθερίας και αγάπης τριών προσώπων: του αγαπώντος, του αγαπημένου, του συν-αγαπημένου. Κάθε πρόσωπο χωρίς να συγχέεται με το άλλο —ελευθερία— είναι αυτό που είναι το άλλο —αγάπη. Τα θεία πρόσω­πα αλληλοπεριχωρούνται σ’ ένα ατέρμονα χορό αγάπης: με τον άλλο, διά του άλλου, για τον άλλο. Ελευθερία ως αιώνιο ναι στην αγάπη (βλ. Β’ Κορ. 1:19)· να ο τρόπος ύ­παρξης του Θεού. Γι’ αυτό και ο άνθρωπος, δημιούργημα αγάπης και ελευθερίας του Θεού, καλείται να κατοπτρίσει και στη σχέ­ση άνδρα και γυναίκας το θεϊκό πρωτότυ­πο. Το μυστήριο του ενός-τριαδικού Θεού φωτίζει και το μυστήριο του ενός-δυαδικού ανθρώπου.

Εικόνα της τριαδομονάδας, ο άν­θρωπος δημιουργείται άρσεν και θήλυ για να βιώσει το θείο τρόπο ζωής: είναι-προς-τον- άλλο. Αν το αγαπάν και αγαπάσθαι αποτελεί τη ζωή του Θεού ,τότε η δωρούμενη και δωροδόχος αγάπη καθίσταται η θεία εικόνα στους ανθρώπους. Πρόκειται «για τη θέα του εαυτού μας στον Θεό διά μέσου του πλησί­ον. Όταν ο πλησίον περνά από μένα κι εγώ από τον πλησίον, τότε πραγματοποιούμε με την κοινωνία των προσώπων την ενότητα της ανθρώπινης φύσεως. Είναι το θαύμα του “ομοουσίου” των μελών του σώματος, όπου ο καθένας δεν είναι μόνο ενωμένος, αλλά ό­που όλοι είναι ένας, ο ένας για τον άλλο».

Αν όμως η ελεύθερη αγαπητική κοινωνία είναι η αρχή και το τέλος της ζωής, η μόνω­ση και η μοναξιά αποτελούν τη στέρησή της. Έτσι ενώ όλα μέσα στη δημιουργία του Θεού είναι «καλά λίαν» (Γεν. 1:31) ο άνδρας βιώνει θλίψη. Αιτία της η απουσία ενός όντος όμοιου και ισότιμου με αυτόν. Ενώ προη­γουμένως ο Αδάμ είχε ονομάσει όλα τα ζώα, διαπίστωσε ότι δεν βρέθηκε «βοηθός όμοι­ος αυτώ» (Γεν. 2:20). Μόνος του ο Αδάμ αδυνατούσε να γευθεί την κοινωνία αγάπης ισοτίμων προσώπων, να βιώσει τη ζωή ως ει­κόνα του θείου πρωτοτύπου. Γι’ αυτό και ο Θεός για την υπέρβαση της μόνωσής του, για πλήρωση της ανάγκης του για κοινωνία, δη­μιουργεί τη γυναίκα.

Για να φανεί η απόλυτη ισοτιμία των δύο φύλων, ο Θεός, κατά τη διάπλαση της γυ­ναίκας , θέτει τον Αδάμ σε ύπνωση, ώστε αυτός να μην συμμετάσχει καθόλου στη δημι­ουργία της. Τυχόν συμμετοχή του θα έδειχνε ανωτερότητά του, όπως συνέβαινε στις ανθρωπογονίες άλλων λαών της εποχής ε­κείνης, στις οποίες ο Θεός έπλαθε τον άνδρα, αυτός τη γυναίκα και η γυναίκα τα παιδιά, εγκαθιστώντας έτσι μια ιεραρχία από ανώτερο σε κατώτερο. Άλλωστε η δημιουρ­γία της Εύας από το σώμα του Αδάμ δεί­χνει σαφώς ότι άνδρας και γυναίκα είναι πλα­σμένοι από την ίδια ακριβώς ουσία, είναι α­πόλυτα ομοούσιοι. Την ισοτιμία των φύλων τονίζει ακόμη η δημιουργία της Εύας από την πλευρά του Αδάμ. Μια δημιουργία από την κεφαλή θα εθεωρείτο ένδειξη ανωτερότητας της γυναίκας, ενώ αντίθετα δημιουργία από τα πόδια θα εθεωρείτο ένδειξη κατωτερότη­τας . Για τον ίδιο λόγο η Εύα δεν πλάθεται ού­τε από μπροστά ούτε από πίσω του Αδάμ για να φανεί έτσι ότι η γυναίκα ούτε προηγείται ούτε έπεται του άνδρα. Άνδρας και γυναίκα είναι πλάι-πλάι, ισότιμοι σύντροφοι στον α­γώνα για ολοκλήρωση. Χωρίς τη γυναίκα ο άν­δρας είναι μονο-διάστατος, μονό-πλευρος.

Την ολοκλήρωση αυτή του άνδρα, μέσα στην αγαπητική σχέση με τη γυναίκα, τονί­ζει το βιβλικό κείμενο όταν αναφέρει ότι η γυναίκα δημιουργήθηκε ως «βοηθός» του άνδρα (βλ. Γεν. 2:18). Η λέξη βοηθός ετυ­μολογείται από το ουσιαστικό βοή και το ρήμα θέω, που σημαίνει τρέχω. Η εικόνα εί­ναι έξοχη: Ο άνδρας κραυγάζει για αλληλοσυμπλήρωση και αλληλοενύπαρξη, για μέθεξη και κοινωνία. Και η γυναίκα τρέχει να ανταποκριθεί σε αυτή την κλήση, τρέχει να τον συναντήσει για να δημιουργηθεί η ανδρόγυνη ενότητα. Συνεπώς η γυναίκα είναι βοη­θός του άνδρα γιατί τον βοηθά να εξέλθει από το εγώ του, να συναντήσει το συ, να ολο­κληρωθεί στο εμείς.

πηγή:pemptousia.