Στην πόλη Γαλατία της Μικράς Ασίας ζούσε κάποιος γεωργός, ο οποίος
ονομαζόταν Μέτριος. Αυτός, λοιπόν, έβλεπε την οικογένεια του γείτονά
του, που είχε υιούς, και τους
προετοίμαζε, για να γίνουν στελέχη της βασιλικής αυλής. Τότε ο Μέτριος με παράπονο απευθύνθηκε στον Θεό και τον ικέτευσε να του χαρίσει υιό, για να τον έχει ως καταφύγιο
και παρηγοριά στα γηρατειά του.
Μετά την προσευχή του μετέβη σε ένα πανηγύρι που γινόταν μία φορά τον χρόνο στην Παφλαγονία. Κατά την επιστροφή σταμάτησε, για να ξεκουρασθεί και να ποτίσει το ζώο
του, σε ένα δάσος. Εκεί ευρήκε ένα σακούλι, το οποίο περιείχε.... χίλια πεντακόσια χρυσά νομίσματα. Χωρίς να το ανοίξει, το επήρε και το επήγε στην οικία του.
Τον επόμενο χρόνο ο Μέτριος ξαναπήγε στην πανήγυρη της Παφλαγονίας. Κατά την επιστροφή και πάλι σταμάτησε στο δάσος και παρατηρούσε τους διερχόμενους από εκείνο
τον τόπο. Τότε φάνηκε κάποιος, ο οποίος έψαχνε κάτι και ήταν γεμάτος από θλίψη και στενοχώρια. Ο Μέτριος τον ερώτησε τι έχει και ο άνθρωπος του απάντησε ότι ήταν έμπορος
και πέρυσι είχε πουλήσει πολλά εμπορεύματα στην πανήγυρη, αλλά έχασε τα χρήματα που κέρδισε. Τότε ο Μέτριος έβγαλε και του παρέδωσε το σακούλι με τα νομίσματα. Ο
έμπορος τα έχασε. Δεν ήξερε πως να αντιδράσει. Ο Μέτριος του εξήγησε τι είχε συμβεί και εκείνος, θέλοντας να τον ευχαριστήσει, έβγαλε και του πρόσφερε πεντακόσια νομίσματα.
Ο Μέτριος δεν θέλησε να στερήσει από τον έμπορο τον κόπο του και αρνήθηκε. Έτσι, αφού και οι δύο δόξασαν το Όνομα του Θεού, αποχωρίσθηκαν.
προετοίμαζε, για να γίνουν στελέχη της βασιλικής αυλής. Τότε ο Μέτριος με παράπονο απευθύνθηκε στον Θεό και τον ικέτευσε να του χαρίσει υιό, για να τον έχει ως καταφύγιο
και παρηγοριά στα γηρατειά του.
Μετά την προσευχή του μετέβη σε ένα πανηγύρι που γινόταν μία φορά τον χρόνο στην Παφλαγονία. Κατά την επιστροφή σταμάτησε, για να ξεκουρασθεί και να ποτίσει το ζώο
του, σε ένα δάσος. Εκεί ευρήκε ένα σακούλι, το οποίο περιείχε.... χίλια πεντακόσια χρυσά νομίσματα. Χωρίς να το ανοίξει, το επήρε και το επήγε στην οικία του.
Τον επόμενο χρόνο ο Μέτριος ξαναπήγε στην πανήγυρη της Παφλαγονίας. Κατά την επιστροφή και πάλι σταμάτησε στο δάσος και παρατηρούσε τους διερχόμενους από εκείνο
τον τόπο. Τότε φάνηκε κάποιος, ο οποίος έψαχνε κάτι και ήταν γεμάτος από θλίψη και στενοχώρια. Ο Μέτριος τον ερώτησε τι έχει και ο άνθρωπος του απάντησε ότι ήταν έμπορος
και πέρυσι είχε πουλήσει πολλά εμπορεύματα στην πανήγυρη, αλλά έχασε τα χρήματα που κέρδισε. Τότε ο Μέτριος έβγαλε και του παρέδωσε το σακούλι με τα νομίσματα. Ο
έμπορος τα έχασε. Δεν ήξερε πως να αντιδράσει. Ο Μέτριος του εξήγησε τι είχε συμβεί και εκείνος, θέλοντας να τον ευχαριστήσει, έβγαλε και του πρόσφερε πεντακόσια νομίσματα.
Ο Μέτριος δεν θέλησε να στερήσει από τον έμπορο τον κόπο του και αρνήθηκε. Έτσι, αφού και οι δύο δόξασαν το Όνομα του Θεού, αποχωρίσθηκαν.
Το ίδιο βράδυ, που ο Μέτριος έπεσε να κοιμηθεί, είδε στον ύπνο του Άγγελο Κυρίου, ο οποίος του έφερε το χαρμόσυνο άγγελμα ότι θα αποκτήσει υιό, θα τον ονομάσει
Κωνσταντίνο και θα φέρει την ευλογία του Θεού στον οίκο του.
Πράγματι! Η σύζυγος του Μετρίου έτεκε υιό, τον οποίο ανέθρεψε με παιδεία και νουθεσία Κυρίου και τον απέστειλε για σπουδές στην Κωνσταντινούπολη. Ο αυτοκράτορας του
έδωσε τον τίτλο του πατρικίου και αυτός με τη σειρά του προσέφερε πολλά αγαθά στους γονείς του.
Με αυτό τον τρόπο ο Θεός αντάμειψε την τιμιότητα και το ήθος ενός απλού γεωργού, του Μετρίου, ο οποίος δεν υπέκυψε στους πειρασμό της φιλαργυρίας, αλλ’ εμπιστεύθηκε
τη ζωή του στο θέλημα του Κυρίου.
Bίος Mετρίου πάσι τοις χριστωνύμοις, Στήλη πρόκειται αρετών τε και πίναξ.
πηγή xristianos.
