Η Ελληνορθόδοξη Μονή του Αγίου Γεωργίου βρίσκεται σε ένα δάσος στο Ντάιρ ελ Χαρφ (Έξω Μονή) , ένα μικρό χωριό της περιοχής Ρας ελ Μέτν στο Όρος του Λιβάνου, το οποίο υπερηφανεύεται να έχει το μεγαλύτερο πευκοδάσος στον Λίβανο. Η Μονή βρίσκεται πάνω....
σε ένα λόφο με υψόμετρο 1.050 μ , και είναι περίπου 33 χιλιόμετρα από τη Βηρυτό. Το πευκοδάσος όπου βρήκε καταφύγιο η Μονή είναι τόσο μαγευτικό που ο επισκέπτης αισθάνεται ότι είναι στη μέση ακριβώς μεταξύ της παραδείσου και της γης.
Η ακριβής προέλευση της Μονής χάνεται μέσα σε θρύλους, αλλά αυτό που είναι γνωστό με βεβαιότητα είναι ότι κτίστηκε για πρώτη φορά το πέμπτο αιώνα πάνω στα ερείπια ενός αρχαίου ρωμαϊκού ναού. Είχε καταστραφεί από τον Σουλτάνο Βύμπρο τον δέκατο τρίτο αιώνα και αν και η ακριβής ημερομηνία της κατασκευής της νέας Μονής δεν είναι γνωστή, τα έγγραφα που είναι διαθέσιμα αναφέρονται αναλυτικά στην ιστορία της από τον 18 ο αιώνα και μετά. Κατασκευασμένη από μια απλή δομή με ανοικτή αυλή, η Μονή αποτελείται από μία εκκλησία και τα κελιά για τους μοναχούς. Η εκκλησία χρονολογείται στο 1790 και διαθέτει ξυλόγλυπτο τέμπλο, καθώς και μια συλλογή από όμορφες εικόνες που προέρχονται κυρίως από τον 19 ο αιώνα. Οι τοιχογραφίες που καλύπτουν τους τοίχους και το θησαυροφυλάκιο ολοκληρώθηκαν το 1971-72 από ζωγράφους που στάλθηκαν από τη Ρουμανία.
Σύμφωνα με τον θρύλο, το 1726 ένας ευσεβής βοσκός ονόματι Γέχμπε Μπιν Μούχσιν, ο Λουκχμίτης, από τη περιοχή της Ρούχα (Βουνά των Δρούζων) έφυγε μακριά από τον πατέρα του που ήθελε να τον παντρέψει με την ξαδέλφη του(κάτι που η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν το επιτρέπει). Ο Γέχμπε κοιμήθηκε στα ερείπια του μοναστηριού και είδε στο όνειρο του τον Άγιο Γεώργιο, που τον διέταξε να μείνει σε αυτό τον τόπο και να αναβιώσει την μοναστική ζωή. Ο Γέχμπε υπάκουσε τον Άγιο Γεώργιο και έγινε πνευματικός πατέρας για πολλούς και του δόθηκε το δώρο της επούλωσης. Μια μέρα, ο αδελφός του ήρθε επιδιώκοντας να θεραπευτεί από μια ασθένεια. Ο αδελφός του Γέχμπε τον αναγνώρισε, και η έκπληξη του ήταν τόσο μεγάλη, σε σημείο που αποφάσισε να παραμείνει στο μοναστήρι και να γίνει μοναχός. Ένας άλλος μοναχός, ο Ιωσήφ, εντάχθηκε στη αδελφότητα από τη Βηρυτό. Αργότερα, ο Άγιος Γεώργιος εμφανίστηκε σε ορισμένους κατοίκους της περιοχής και επούλωσε πολλή κόσμο. Έτσι η Μονή έγινε τόπος προσκυνήματος.
Το 1904 υπήρχαν τέσσερις μοναχοί και τρεις δόκιμοι στο μοναστήρι. Φαίνεται ότι αργότερα, η μοναστική ζωή σταμάτησε στο μοναστήρι και από το 1922 έως το 1927, το μοναστήρι είχε μετατραπεί σε σχολείο. Το 1957, η μοναστική ζωή επαναλειτούργησε με μεγάλη θέρμη. Η Μονή είχε μείνει άδεια για τέσσερα χρόνια (1983-1987) κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου στο Λίβανο, αλλά οι μοναχοί επέστρεψαν και πρόσθεσαν περισσότερα τμήματα στο μοναστήρι. Στη Μονή υπάρχουν πολλά χειρόγραφα, ειδικά ένα της Κλίμακας προς τη Θεία Ανάληψη το οποίο γράφτηκε το 1769. Το τέμπλο της εκκλησίας χρονολογείται από τα τέλη του 18ου αιώνα. Μέχρι στιγμής, οι μοναχοί του μοναστηριού έχουν γράψει δεκάδες βιβλία και έχουν ολοκληρώσει πολλές μεταφράσεις από πνευματικά συγγράμματα των Πατέρων της Εκκλησίας.
πηγήahdoni.
