Ο τακτικός εκκλησιασμός δεν αποτελεί για τον πιστό μιαν απλή συνήθεια,
ένα τυπικό θρησκευτικό καθήκον, μια κοινωνική υποχρέωση ή έστω μια
ψυχολογική διέξοδο από τον ασφυκτικό κλοιό της καθημερινότητος.
Αντίθετα, με την προσέλευσή του στο ναό εκφράζει μιαν υπαρξιακή του
ανάγκη. Την ανάγκη να ζήσει αληθινά, αυθεντικά. Να συναντήσει την Πηγή
της ζωής του, το Δημιουργό του, και να ενωθεί μαζί Του.
Να εκφράσει την αγάπη και την ευλάβειά του στην Παναγία μας και στους
Αγίους, του φίλους του Θεού. Να νιώσει δίπλα του τους πνευματικούς του
αδελφούς.
Το σώμα και το αίμα του Χριστού, που μεταλαβαίνει στη θεία Λειτουργία,
του χαρίζουν αυτή την πληρότητα, τον κάνουν να αισθάνεται «συμπολίτης
των αγίων και οικείος του Θεού».
Έτσι, αναχωρεί από το ναό με τη δύναμη ν’ αντιμετωπίσει σύμφωνα με το
θείο θέλημα και με την προοπτική της αιώνιας ζωής τη φθαρτότητα του
καθημερινού του βίου.
πηγή agioritikovima
