Δύσκολη η αυτογνωσία. Μας αρέσει η ωραιολογία γύρω από τον εαυτό μας. Θέλουμε να περνάμε για σπουδαίοι.
Να φαντάζουμε μεγάλοι. Να είμαστε το κέντρο του κόσμου. προσπαθούμε να
ξεγελάσουμε τους άλλους με τα καμώματα του εαυτού μας. Μας αρέσει τελικά
να ζούμε μέσα στο ψέμα.
Η διαστροφή μας, έχει κάνει τι φυσιολογικές ανάγκες μας πάθη, γιατί τις εκπληρώνουμε χωρίς ελευθερία... Είμαστε δούλοι και παριστάνουμε τον ελεύθερο. Φορούμε προσωπεία. Παίζουμε θέατρο.
Μερικοί, για να καλύψουν την ενοχή τους, ισχυρίζονται πως... το προσωπείο είναι αναγκαίο, γιατί είναι δήθεν φυσική προέκταση του εαυτού μας, της προσωπικότητάς μας.
Λάθος. Το προσωπείο είναι αποτέλεσμα της αποτυχίας μας. Αυτό είναι και η δυστυχία μας. Έρχεται όμως ώρα που οι μάσκες πέφτουν και μαζί τους πέφτουμε και εμείς στο χάος των λαθών μας.
Ο μόνος τελικά δρόμος σωτηρίας είναι να αναγνωρίσουμε τη πτώση μας και την ανεπάρκειά μας. Και ακριβώς αυτή η αναγνώριση είναι και η λύτρωσή μας.
Δυστυχώς όμως εμείς πάντα ρίχνουμε τα βάρη στους άλλους υιοθετώντας το: «Η Εύα με εξηπάτησε». Η μετάθεση αυτή της ενοχής μας, της ευθύνης που έχουμε είναι το γνώρισμα της διαστροφής μας.
Η αρχή της πραγματικής μας ελεύθερης ζωής είναι η στιγμή που θα καταλάβουμε επιτέλους την πνευματική μας ανεπάρκεια και την αμαρτωλότητά μας, αυτό το βίωμα που είχαν όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας.
Η συνειδητοποίηση της αμαρτωλότητάς μας , μας αποκαλύπτει τις αληθινές διαστάσεις και της υπάρξεώς μας.
Ο απ. Πέτρος νόμιζε ότι ήταν δυνατός προτού αρνηθεί τον Χριστό. Μετά την πτώση του όμως ανακάλυψε τον πραγματικό εαυτό του, γι’ αυτό και αγίασε και έγινε πρωτοκορυφαίος.
Η συνειδητοποίηση της καταστάσεώς μας θα μας οδηγήσει τελικά στην μετάνοια και στην κάθαρση του εαυτού μας από κάθε ρύπο αμαρτίας.
Ας ρίξουμε λοιπόν και το δικό μας προσωπείο ή προσωπεία που φοράμε κάθε τόσο, στην δουλεία, με τους φίλους, μέσα στην οικογένεια, μπροστά στον πνευματικό μας….. και ας φανερώσουμε χωρίς δικαιολογίες τα λάθη, τις πτώσεις, τον εαυτό μας ώστε να ζήσουμε επιτέλους ελεύθεροι μία ζωή γεμάτη Φως Χριστού, ειλικρίνεια και αγάπη, απαλλαγμένοι από την τυραννία του προσωπικού μας προσωπείου.
Η διαστροφή μας, έχει κάνει τι φυσιολογικές ανάγκες μας πάθη, γιατί τις εκπληρώνουμε χωρίς ελευθερία... Είμαστε δούλοι και παριστάνουμε τον ελεύθερο. Φορούμε προσωπεία. Παίζουμε θέατρο.
Μερικοί, για να καλύψουν την ενοχή τους, ισχυρίζονται πως... το προσωπείο είναι αναγκαίο, γιατί είναι δήθεν φυσική προέκταση του εαυτού μας, της προσωπικότητάς μας.
Λάθος. Το προσωπείο είναι αποτέλεσμα της αποτυχίας μας. Αυτό είναι και η δυστυχία μας. Έρχεται όμως ώρα που οι μάσκες πέφτουν και μαζί τους πέφτουμε και εμείς στο χάος των λαθών μας.
Ο μόνος τελικά δρόμος σωτηρίας είναι να αναγνωρίσουμε τη πτώση μας και την ανεπάρκειά μας. Και ακριβώς αυτή η αναγνώριση είναι και η λύτρωσή μας.
Δυστυχώς όμως εμείς πάντα ρίχνουμε τα βάρη στους άλλους υιοθετώντας το: «Η Εύα με εξηπάτησε». Η μετάθεση αυτή της ενοχής μας, της ευθύνης που έχουμε είναι το γνώρισμα της διαστροφής μας.
Η αρχή της πραγματικής μας ελεύθερης ζωής είναι η στιγμή που θα καταλάβουμε επιτέλους την πνευματική μας ανεπάρκεια και την αμαρτωλότητά μας, αυτό το βίωμα που είχαν όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας.
Η συνειδητοποίηση της αμαρτωλότητάς μας , μας αποκαλύπτει τις αληθινές διαστάσεις και της υπάρξεώς μας.
Ο απ. Πέτρος νόμιζε ότι ήταν δυνατός προτού αρνηθεί τον Χριστό. Μετά την πτώση του όμως ανακάλυψε τον πραγματικό εαυτό του, γι’ αυτό και αγίασε και έγινε πρωτοκορυφαίος.
Η συνειδητοποίηση της καταστάσεώς μας θα μας οδηγήσει τελικά στην μετάνοια και στην κάθαρση του εαυτού μας από κάθε ρύπο αμαρτίας.
Ας ρίξουμε λοιπόν και το δικό μας προσωπείο ή προσωπεία που φοράμε κάθε τόσο, στην δουλεία, με τους φίλους, μέσα στην οικογένεια, μπροστά στον πνευματικό μας….. και ας φανερώσουμε χωρίς δικαιολογίες τα λάθη, τις πτώσεις, τον εαυτό μας ώστε να ζήσουμε επιτέλους ελεύθεροι μία ζωή γεμάτη Φως Χριστού, ειλικρίνεια και αγάπη, απαλλαγμένοι από την τυραννία του προσωπικού μας προσωπείου.
πηγή briefingnews.
